Πονούσε ολόκληρο το κορμί του, τα πνευμόνια του έκαιγαν στη κάθε ανάσα και οι σουβλιές στα πλευρά του αριστερά, δεν άφηναν και πολλές αμφιβολίες.
Κάποια είχαν σίγουρα σπάσει.
Έβλεπε ελάχιστα και θολά, μόνο από το ένα μάτι. Το δεξί είχε πρηστεί τόσο που είχε κλείσει τελείως.
Δεν ήξερε πόση ώρα είχε μέχρι να τον κυνηγήσουν πάλι και να τον βρουν.
Δεν ήξερε καλά καλά πώς έφτασε μέχρι την ταράτσα του απέναντι κτηρίου.
Υπέθετε ότι ήταν το απέναντι κτήριο δηλαδή κι ότι δεν τον είχε προσέξει κανείς μέσα στην ερημιά της νύχτας να περπατάει τρεκλίζοντας μέσα στα αίματα.
Κάθισε βαριά κάτω, σωριάστηκε μάλλον στο τοιχίο, έτσι τουλάχιστον είχε φάτσα του τη πόρτα που πριν λίγο διέσχισε. Έβηξε κι έφτυσε στο πλάι αίμα και σάλια από τα πρησμένα, σκισμένα χείλια του.
Τον είχαν πιάσει στον ύπνο πριν ο Χοντρός κι ο Λιγνός.
Τον κοπάνησαν άσχημα και για ώρα με τα καδρόνια. Τον πατούσαν και τον κλώτσαγαν.
Η Ζ. ευτυχώς έλειπε, είχε βγει μιά και ήξερε τη γλώσσα, εκείνος δεν ήξερε.
Έπρεπε να του βρει χαρτιά.
Να φύγει, να φύγουν από εκεί.
Τον έπιασαν λοιπόν στον ύπνο κυριολεκτικά.
Θες η κούραση, τα βαριά παυσίπονα, το αίμα που ήδη είχε χάσει, δεν πρόλαβε να αντιδράσει όταν έσπασαν τη πόρτα και μπούκαραν στο δωμάτιο.
Το σαρανταπεντάρι του ήταν στο τραπέζι μαζί με το κοντόκαννο ρούγκερ. Έτσι κι αλλιώς όμως ο γεμιστήρας του ήταν άδειος και το ρούγκερ είχε στο μύλο του μόνο τρεις τριανταοχτάρες.
Στην κατάσταση που ήταν, ακόμα κι αν το έπιανε δεν θα κατάφερνε πολλά.
Δεν θυμάται πόση ώρα τον χτύπησαν, το γιατί, το ήξερε φυσικά.
Θυμάται μόνο σαν σε θολό όνειρο ,το μάτι του Λιγνού να σκάει σαν αιμάτινο πυροτέχνημα κι αυτός να κάνει μία σπασμωδική πιρουέτα σκοντάφτοντας στην πλάτη του Χοντρού. Ο Χοντρός παραπατώντας μισογύρισε με το όπλο του στο χέρι πυροβολώντας προς την πόρτα του δωματίου δύο φορές πριν καταρρεύσει πάνω στον άψυχο Λιγνό βγάζοντας ήχους πνιγμού,κρατώντας τον παχύ λαιμό του από όπου ανάβλυζε αίμα. Τότε την είδε στη πόρτα να πυροβολεί με το μικρό της ΡPΚ και να τινάζεται ταυτόχρονα πίσω καθώς η εννιάρα σφαίρα της μπερέτα την έβρισκε στο στήθος.
Η Ζ. πέθανε ακαριαία, όπως κι ο Λιγνός που λίγα δευτερόλεπτα πριν είχε πυροβολήσει.
Ο Χοντρός θα έκανε ώρα να πεθάνει αν ο Τ. δεν του έλιωνε το κρανίο, με τη δύναμη που μόνο η λύσσα και η απελπισία για το χαμό της Ζ. του έδωσε.
Ζαλισμένος και πονώντας αφόρητα πήρε τα όπλα του από το τραπέζι, ξεχνώντας ότι δεν έχει πυρομαχικά. Δεν σκέφτηκε να πάρει ούτε τη μπερέτα του Χοντρού, ούτε το χάι πάουερ του Λιγνού, ούτε καν το μικρό βάλτερ της Ζ.
Μόνο τα χαρτιά που του είχε βρει πήρε, τη φίλησε τελευταία φορά στα χείλη κι έφυγε όσο πιο γρήγορα κι όσο πιο διακριτικά μπορούσε.
Σίγουρα οι πυροβολισμοί δεν θα πέρασαν απαρατήρητοι ούτε καν σ αυτό τον απόπατο που έμεναν. Κι ακριβώς γι αυτό είχαν πάει εκεί, επειδή ήταν κακόφημη περιοχή όπου κανείς δεν μπλεκόταν σε ξένες δουλειές εκτός κι αν έπαιζε να βγάλει φράγκα.
Τώρα, καθόταν στη ταράτσα με τον πόνο να τον χτυπάει σε κύματα και σκεφτόταν πώς θα ξεφύγει.
Αυτό και τη Ζ.
Τη κοπέλα του, που τον έσωσε και σκοτώθηκε γι αυτό.
Το μόνο ευχαριστώ που θα είχε πια νόημα να της πει, ήταν ένα.
Να ζήσει, να γλιτώσει.
Να γυρίσει στα λημέρια του και να μην αφήσει ρουθούνι από τα καθίκια που τους έμπλεξαν σε τόσα βάσανα.
Ένας μουντός λερός ουρανός αγκομαχούσε να γεμίσει φως μιά ακόμα ασήμαντη γαμημένη μέρα σε τούτη τη χαβούζα πόλης.
Έπρεπε να φύγει, να φύγει γρήγορα....
Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper
Κάποια είχαν σίγουρα σπάσει.
Έβλεπε ελάχιστα και θολά, μόνο από το ένα μάτι. Το δεξί είχε πρηστεί τόσο που είχε κλείσει τελείως.
Δεν ήξερε πόση ώρα είχε μέχρι να τον κυνηγήσουν πάλι και να τον βρουν.
Δεν ήξερε καλά καλά πώς έφτασε μέχρι την ταράτσα του απέναντι κτηρίου.
Υπέθετε ότι ήταν το απέναντι κτήριο δηλαδή κι ότι δεν τον είχε προσέξει κανείς μέσα στην ερημιά της νύχτας να περπατάει τρεκλίζοντας μέσα στα αίματα.
Κάθισε βαριά κάτω, σωριάστηκε μάλλον στο τοιχίο, έτσι τουλάχιστον είχε φάτσα του τη πόρτα που πριν λίγο διέσχισε. Έβηξε κι έφτυσε στο πλάι αίμα και σάλια από τα πρησμένα, σκισμένα χείλια του.
Τον είχαν πιάσει στον ύπνο πριν ο Χοντρός κι ο Λιγνός.
Τον κοπάνησαν άσχημα και για ώρα με τα καδρόνια. Τον πατούσαν και τον κλώτσαγαν.
Η Ζ. ευτυχώς έλειπε, είχε βγει μιά και ήξερε τη γλώσσα, εκείνος δεν ήξερε.
Έπρεπε να του βρει χαρτιά.
Να φύγει, να φύγουν από εκεί.
Τον έπιασαν λοιπόν στον ύπνο κυριολεκτικά.
Θες η κούραση, τα βαριά παυσίπονα, το αίμα που ήδη είχε χάσει, δεν πρόλαβε να αντιδράσει όταν έσπασαν τη πόρτα και μπούκαραν στο δωμάτιο.
Το σαρανταπεντάρι του ήταν στο τραπέζι μαζί με το κοντόκαννο ρούγκερ. Έτσι κι αλλιώς όμως ο γεμιστήρας του ήταν άδειος και το ρούγκερ είχε στο μύλο του μόνο τρεις τριανταοχτάρες.
Στην κατάσταση που ήταν, ακόμα κι αν το έπιανε δεν θα κατάφερνε πολλά.
Δεν θυμάται πόση ώρα τον χτύπησαν, το γιατί, το ήξερε φυσικά.
Θυμάται μόνο σαν σε θολό όνειρο ,το μάτι του Λιγνού να σκάει σαν αιμάτινο πυροτέχνημα κι αυτός να κάνει μία σπασμωδική πιρουέτα σκοντάφτοντας στην πλάτη του Χοντρού. Ο Χοντρός παραπατώντας μισογύρισε με το όπλο του στο χέρι πυροβολώντας προς την πόρτα του δωματίου δύο φορές πριν καταρρεύσει πάνω στον άψυχο Λιγνό βγάζοντας ήχους πνιγμού,κρατώντας τον παχύ λαιμό του από όπου ανάβλυζε αίμα. Τότε την είδε στη πόρτα να πυροβολεί με το μικρό της ΡPΚ και να τινάζεται ταυτόχρονα πίσω καθώς η εννιάρα σφαίρα της μπερέτα την έβρισκε στο στήθος.
Η Ζ. πέθανε ακαριαία, όπως κι ο Λιγνός που λίγα δευτερόλεπτα πριν είχε πυροβολήσει.
Ο Χοντρός θα έκανε ώρα να πεθάνει αν ο Τ. δεν του έλιωνε το κρανίο, με τη δύναμη που μόνο η λύσσα και η απελπισία για το χαμό της Ζ. του έδωσε.
Ζαλισμένος και πονώντας αφόρητα πήρε τα όπλα του από το τραπέζι, ξεχνώντας ότι δεν έχει πυρομαχικά. Δεν σκέφτηκε να πάρει ούτε τη μπερέτα του Χοντρού, ούτε το χάι πάουερ του Λιγνού, ούτε καν το μικρό βάλτερ της Ζ.
Μόνο τα χαρτιά που του είχε βρει πήρε, τη φίλησε τελευταία φορά στα χείλη κι έφυγε όσο πιο γρήγορα κι όσο πιο διακριτικά μπορούσε.
Σίγουρα οι πυροβολισμοί δεν θα πέρασαν απαρατήρητοι ούτε καν σ αυτό τον απόπατο που έμεναν. Κι ακριβώς γι αυτό είχαν πάει εκεί, επειδή ήταν κακόφημη περιοχή όπου κανείς δεν μπλεκόταν σε ξένες δουλειές εκτός κι αν έπαιζε να βγάλει φράγκα.
Τώρα, καθόταν στη ταράτσα με τον πόνο να τον χτυπάει σε κύματα και σκεφτόταν πώς θα ξεφύγει.
Αυτό και τη Ζ.
Τη κοπέλα του, που τον έσωσε και σκοτώθηκε γι αυτό.
Το μόνο ευχαριστώ που θα είχε πια νόημα να της πει, ήταν ένα.
Να ζήσει, να γλιτώσει.
Να γυρίσει στα λημέρια του και να μην αφήσει ρουθούνι από τα καθίκια που τους έμπλεξαν σε τόσα βάσανα.
Ένας μουντός λερός ουρανός αγκομαχούσε να γεμίσει φως μιά ακόμα ασήμαντη γαμημένη μέρα σε τούτη τη χαβούζα πόλης.
Έπρεπε να φύγει, να φύγει γρήγορα....
Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper
0 Kommentare:
Δημοσίευση σχολίου