Όλα θα πάνε καλά

 

Ο αέρας έχει γίνει αποπνικτικός εδώ μέσα, εδώ και ώρα. Ώρα; Δεν ξέρω πόσες ώρες είμαι εδώ μέσα κλεισμένος. Ένα επί ενάμιση το κλουβί από όσο πρόλαβα να δω πριν κοπεί το ρεύμα. Το λέω κλουβί γιατί αυτό έγινε για μένα και τον άγνωστο που κάθεται μαζί μου στριμωχτά. Παραδόξως είναι πολύ ήρεμος. Με πιάνει κρίση πανικού, νιώθω να πνίγομαι, δεν μπορώ να ανασάνω, θέλω να βγω από εδώ μέσα.
Φωνάζαμε μάταια πριν, δεν απάντησε κανείς. Το κινητό δεν έχει σήμα.
Άραγε αν είναι φορέας; Έχω κολλήσει; Αν ναι σίγουρα. Μάσκες πλέον δεν φοράμε.
Νιώθω τον άγνωστο που με σκουντάει και συνέρχομαι κάπως.
«Ηρεμήσε φίλε. Όλα θα πάνε καλά. Θες ένα από αυτά; Έχω μπόλικα.»
-Τί είναι αυτά; (ρωτάω)
«Αντισυλληπτικά, βοηθάνε παντού.»
-Δεν πιστεύω να θες να με γαμήσεις ρε μαλάκα μέσα σ αυτή τη φρίκη εδώ!
«Όχι ρε φίλε, παρεξήγησες, εξάλλου είμαι στρέιτ.»
-Είπα κι εγώ! Πώς σε λένε με την ευκαιρία;
«Λάκη από το Βαγγέλης, αλλά οι φίλοι με φωνάζουν Μέρφυ. Όλα καλά θα πάνε. Ηρεμήσε.»
Άρχισα να ουρλιάζω.
Μύριζα καπνό από καμένο πλαστικό και ξύλο.
Το ασανσέρ μ ένα στριγκό σούρσιμο στα τοιχώματα του φρεατίου, άρχισε να πέφτει....


Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper