Έτσι κι αλλιώς

Φοβάμαι κάποτε μην μεγαλώσω
και σταματήσω να σκορπάω χρώματα στο γκρίζο
τρέμω τη μέρα που θα μ ενοχλούν τα χάχανα
οι παιδικές φωνές
τα γλυκόλογα των ερωτευμένων

Κατσούφης καθωσπρέποντας θλιβερός
ξυλαγγουρεμένος παπαγάλος
με άδειο βλέμμα σκυφτός να ψελλίζω μηχανικά, μονότονα, αμήχανα,
"γιατί έτσι πρέπει"
σε ερωτήσεις που ξέχασα πως δεν έγιναν ποτέ
-δεν έπρεπε-
πάνω από όλα να μη ξεχάσω
το μόνο σοβαρό που έμαθα
-να γελάω-
το κλάμα ήταν η πρώτη μου λέξη
-δεν ξέχασα-
δεν θα βάλω τίτλο εδώ
δεν ξέρω πως τελειώνει
η ζωή
Με εκπνοή κι ένα λυγμό;
Με εκπνοή σίγουρα.
Ας ζούμε ανάσα την ανάσα
στιγμή τη στιγμή
δεν χρειάζεται να ορίζουμε τα πάντα
-τίποτα δεν ορίζουμε-
Ας μη μιλάμε άλλο
Ας μας παρασύρει η σιωπή

Έτσι κι αλλιώς

Σ αγαπώ

Να γελάς


Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper