αιώνια

Απ όλους μου τους έρωτες
Μόνο ένας με στοιχειώνει
Η εύμορφη που μ έγειανε
Με δάκρυα μ ανέστησε
Απ τις λαβωματιές
Και της ψυχής στερνό σκοτείνιασμα
Σε κείνη τη καλύβα
Στα δασωμένα δυσπρόσιτα βουνά
Το Μάρτη του 643.
Κατάρα που τώρα δεν θα πω
Από τότε με στοιχειώνει
Σ όσες ζωές κι αν γεννηθώ
Μοίρα ανάλγητη τους δρόμους μας ενώνει.
Κι είναι πληγή πολύ βαριά
Πάντα να σιωπώ, να φεύγω
Να μη μου επιτρέπω το «σ αγαπώ»
Να της το πω, να της το δείξω
Να την κρατήσω αγκαλιά,
ή να την φιλήσω.
Μήν με ρωτήσετε γιατί
Απάντηση δεν δίνω
Την είδα και της μίλησα πολλές φορές
Μέσα σε τόσους αιώνες
Έγινα σκλάβος, προύχοντας, ερέτης, αναζητητής, άγιος, αμαρτωλός, πολεμιστής, λωτοφάγος, Κύκλωπας και Λαιστρυγόνας.
Κι από τα χρόνια του Φωκά
Όπου οι μοίρες μας πρωτοενώσαν
Στα 1713 στον αη Λαυρέντη
Τις ψυχές μας χαρακώσαν.
Πόσες ζωές θα σε ποθώ
Πόσες ζωές θα σ αγαπώ
Πόσες θα σε λατρεύω;
Πόσες ζωές αγάπη μου
Θ αντέχω τη ζωή σου να φυλώ
Πόσο ακόμα μακριά από σε
χωρίς να ξέρεις το γιατί
Πρέπει εγώ να φεύγω;;
Τί τίμημα πικρό αντάλλαξα
Στη νιότη μου επάνω;
Ζήτησα δόξα πρόσκαιρη
Ζήτησα αιώνια ζωή
Μα δέχτηκα για πάντα
Να σε χάνω.
Κάνε τη δόξα δοξαριά
Τη βδελυρή ζωή, λεπίδα
Και βύθισε τη στη καρδιά
Όταν θα πω ξανά
Σ άλλη ζωή
Πως σ είδα.
Και αν ακόμα μ αγαπάς
-Το ξέρω ότι το νιώθεις-
Έλα και κόψε την ανασεμιά
Με τη σκληρή ορμή
Της όμορφης σου νιότης.


Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper