στα δυό να με χωρίσει
και πυρωμένο θάνατο
η δύση να χαρίσει
Όσες σπαθιές και να δεχτώ
Καμιά δε με σκοτώνει
Θρέφει η νύχτα τις πληγές
Κι η αυγή με ξανανιώνει
Μοίρα ακριβή με τύλιξε
Στης νύχτας το σκοτάδι
Μάγισσες μου ιστορήσανε
Της ζωής μου το υφάδι
Χίλιες φορές ν´ αναστηθώ
Χίλιες και να πεθάνω
Γίνετ‘ ο πόνος μου χαρά
Και η χαρά μου ξόδι
Τον Χάροντα εκέρασα
Για να μη βρει σημάδι
Προτού τα μέλλοντα ερθούν
Προτού να σ´ εύρω πάλι.
Χίλιες φορές σε φίλησα
Σε περασμένους χρόνους
Χίλιες και σ' αποθύμησα
Με βάσανα και πόνους.
Μίλησες, γλυκοφίλησες
Σκέπασες το κορμί μου
Με χάδια απ´ τ´ ακροδάχτυλα
Να γιάνει η ψυχή μου
Λιόγερμ΄ ακριβοθώρητο
ωσάν τα δυό σου μάτια
Που σαν τα πρωτοκοίταξα
Με κάνανε κομμάτια.
Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper
0 Kommentare:
Δημοσίευση σχολίου