Ελάχιστες καταστάσεις και άνθρωποι με σοκάρουν πια.
Σχεδόν όλα (και όλοι) είναι προβλέψιμα στο συνεχές του Χρόνου.
Πολυπρισματική πραγματικότητα υπαρκτών απιθανοτήτων, αθέατες παραμένουν.
Το σκάκι ίσως να βοηθούσε λίγο ορισμένους.
Προσωπικά το βρίσκω βαρετό εδώ και χρόνια.
Σαν τους κύβους που έπαιζα παιδί.
Παιδί;
Τί γίνονται τα παιδιά σαν μεγαλώνουν;
Πολλές τυφλές συσσωρευμένες βεβαιότητες της ατομικής τους Βαβέλ.
Το τίμημα;
Τί άλλο από το μόνο πλεονέκτημα που διαθέτουν σε γενναίες ποσότητες;
Την άδολη άγνοια που λυτρωτικά γίνεται ανάσες αθωότητας.
Η ασπίδα και πανοπλία για να μην τα σκοτώσει το δηλητήριο του κόσμου μας, πρόωρα.
Τα περισσότερα τουλάχιστον.
Όσο για εμάς τους ενήλικες;
Η ματαίωση του παιδικού ονειρικού κόσμου,
γίνεται αδιαφορία,
άρνηση ύπαρξης.
Αυτό μας σκοτώνει.
Με αυτό σκοτώνουμε.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Γιατί ήταν προβλέψιμο.
Έπρεπε να γραφτούν τη στιγμή αυτή.
Για κάποιους.
Για να νιώσουν γαλήνη έστω για λίγο.
Ξέρω ότι δεν μπορούν να δουν όλα όσα υπάρχουν.
Όμως το κάρμα μπορεί και μετουσιώνεται σε κισμέτ.
Αν φροντίσουμε να είναι καλό.
Αν παλέψουμε γι΄αυτό.
Δεν θα γράψω περισσότερο.
Είναι μαγευτικό ταξίδι η ζωή.
Υπάρχει χαρά κι ελπίδα.
Υπάρχει καλοσύνη.
Μην ψάχνετε, θα σας βρουν αυτά.
Εκεί που δεν θα το περιμένετε.
Στην πιο σκοτεινή σας ώρα.
Μόνο, να έχετε θάρρος.


Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper