υποθέτετε

 

Ό,τι είναι νεκρό
Δεν μένει για πάντα έτσι
Ό,τι είναι νεκρό,
δεν φοβάται πια,
συμφιλιώθηκε με το Θεριστή.
Μόνο τα σπαράγματα
από αναμνήσεις θολές
του μαγνητίζουν
την άυλη ύπαρξη,
με πόνο γλυκό
κι αβάσταχτο
αιωνιότητας.
Πάλλεται και λάμπει
καλώντας
να του ξυπνήσουν
το πόθο
της ύλης,
τότε που αγάπησε
και αγαπήθηκε
πριν ανεπανόρθωτα
προδοθεί
και στην γκρίζα λησμονιά
καταφύγει.
Ό,τι είναι άλλου κόσμου κάτοικος,
πάντα θα ψάχνει
την Πόρτα της επιστροφής,
μα σαν τη βρει,
ο πόνος όσων έζησε
θα το κρατήσει ακίνητο,
ταπεινωμένο,
μόνο τα σπαράγματα
από αναμνήσεις θολές
να σιγοψυθιρίζει.
Αμέτοχο πια.

Προτιμώ να σκέφτομαι τον θάνατο
όχι σαν game over,
αλλά σαν να ξεκινάει από την αρχή
το παιχνίδι
ο ίδιος άνθρωπος
ως νέος παίκτης,
που δεν γνωρίζει τις πίστες.

 
Φυσικά κάτι τέτοιο
υπάρχει
μόνο στην φαντασία μου (υποθέτετε).


Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper