ο φόβος
στόμα,
βλέμμα,
φυλακισμένη ομορφιά,
Ζητά να αποδράσει
Είναι να μην τσακωθείς;
Ποιός τη ζωή με το στανιό αλυσοδένει;
Σε φόβου κλουβί;
Μα η ομορφιά πάντα θα δραπετεύει
Κι η άνοιξη θα σκορπάει αρώματα
Κι ας μας έχουν κλείσει μύτη και στόμα.
Είμαι ο Μανόλης
Μιλάω με στίχους γιατί δεν μπορώ να μιλήσω με χρώματα.
Μιλάω με στίχους γιατί δεν μπορώ να μιλήσω με νότες.
Μιλάω με στίχους γιατί γίνονται ένα
με τους χτύπους της καρδιάς,
με την ανάσα.
Γίνονται γέλια
και λυγμοί.
Γίνονται όσα δεν μπόρεσαν
να δουν τα μάτια σου.
0 Σχόλια