Της έλεγα αυτοσχέδια, δικά μου που συνήθως είχαν να κάνουν με κάποια ερώτηση που μου έκανε μες τη μέρα ή κάποιο θέμα που της τραβούσε την προσοχή.
Τα περισσότερα έβγαιναν εκείνη τη στιγμή. Πλήρης αυτοσχεδιασμός. Κάθε βράδυ και διαφορετικό, καινούριο.
Τα περισσότερα έβγαιναν εκείνη τη στιγμή. Πλήρης αυτοσχεδιασμός. Κάθε βράδυ και διαφορετικό, καινούριο.
Δεν ήθελε τα ίδια και τα ίδια, σε αντίθεση με τον γιό μου ο οποίος ήθελε πάντα το ίδιο. Ακόμα και τώρα όταν είναι ταραγμένος, βρίσκω στο κρεβάτι του το φθαρμένο μικρό βιβλιαράκι που του διάβαζα όταν ήταν μικρός.
Ας γυρίσω όμως στα αυτοσχέδια παραμύθια.
Ας γυρίσω όμως στα αυτοσχέδια παραμύθια.
Όλα αυτά τα χρόνια από το 2005 έως το 2011 που σταμάτησα πια να της λέω πρέπει να έχω αυτοσχεδιάσει αν όχι χιλιάδες, τουλάχιστον πολλές εκατοντάδες φορές. Δυστυχώς δεν μου έκοψε τότε να καθίσω να γράψω έστω μερικά από αυτά. Δεν υπήρχε και facebook τότε, αφήστε που δεν μου περνούσε καν η ιδέα ότι μπορώ να γράψω. Αυτό συνέβη δύο χρόνια αργότερα, πάλι με παιδικό παραμύθι, για το γιο μου αυτή τη φορά, το «Τάλοκ το Αλληγκάρη».
Έτσι ξεκίνησα να γράφω, από τα παραμύθια.
Το θέμα όμως δεν είμαι εγώ, είναι τα παραμύθια ως αγωγή στην τρυφερή αυτή ηλικία που τα παιδιά, οι μικροί αυτοί άνθρωποι, πλάθονται, ζυμώνονται, μαθαίνουν τα βασικά πράγματα για τη ζωή και τους άλλους ανθρώπους. Σαν τις βασικές κινήσεις που αν από μικρός τις μάθει κάποιος, τον βοηθάει στη συνέχεια να ασχοληθεί επιτυχώς με οποιοδήποτε άθλημα διαλέξει. Στην αρχή τα παραμύθια τα έλεγα απλώς για να ευχαριστήσω τη μικρή, να τη νανουρίσω, να έχει όμορφο ύπνο. Όσο περνούσε ο καιρός όμως κατάλαβα ότι οι ιστορίες δούλευαν στο μικρό μυαλουδάκι της. τα θυμόταν και διαμόρφωνε συμπεριφορές και απόψεις βασισμένες σε αυτά. Άρχισα λοιπόν να είμαι πολύ προσεκτικός στο τι λέω και πως το λέω. Δηλαδή επεδίωκα η κάθε ιστορία να αφήνει ένα ερώτημα στο τέλος το οποίο μπορούσε να απαντηθεί από την ίδια την ιστορία εάν την συζητούσαμε την άλλη μέρα. Πράγμα που συχνότατα συνέβαινε.
Δεν χρειάστηκε να της πω «Μη!» ή να φωνάξω, σχεδόν ποτέ. Οι ιστορίες καθόριζαν τα όρια χωρίς φωνές και απαγορεύσεις. Με το παράδειγμα και τη συζήτηση. Ήρεμα κι ευχάριστα. Τα χρόνια πέρασαν και τώρα η μικρή είναι κοτζάμ κοπέλα. Μου τις θύμισε προ ημερών εκείνες τις ιστορίες, τις θυμάται ακόμα κάποιες. Είπαμε να προσπαθήσουμε, ό,τι θυμόμαστε κι όπως το θυμόμαστε, να καταγράψουμε μερικές από αυτές, όσες μπορέσουμε. Δεν ξέρω ακριβώς πόσες έχω πει. Πιθανόν χιλιάδες. Εννοείται ότι δανειζόμουν στοιχεία από άλλα παραμύθια, πολλές φορές και τα τροποποιούσα ή τα προσάρμοζα ανάλογα.
Είναι τρεις μεγάλες ενότητες, «Το Μαϊμουδόδεντρο» με ένα μικρό άτακτο μαϊμούδι, «ο Πετράκης και η Πόλη των Ξωτικών κάτω από το κρεβάτι» και φυσικά, ο Πήτερ Παν σε νέες ανέκδοτες και άγνωστες περιπέτειες. Επειδή τα χρόνια περνούν και άνθρωποι είμαστε, θεώρησα καλό να μοιραστώ κάποιες από αυτές τις ιστορίες μαζί σας.
Αντιλαμβάνομαι πως για πάρα πολύ κόσμο δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος ούτε η ενέργεια να καθίσουν μετά από μια κουραστική μέρα να πλάσουν ιστορίες. Δεν χρειάζεται να το κάνετε. Βρείτε και διαλέξτε όμορφα παραμύθια, υπάρχουν ευτυχώς αρκετά και διαβάστε τα στα παιδιά σας. Πάνω από όλα, θέλουν εσάς, το νοιάξιμο, το ενδιαφέρον και την αγάπη σας. Αυτά, είναι τα μεγαλύτερα δώρα που μπορείτε να τους κάνετε.
Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper
Το θέμα όμως δεν είμαι εγώ, είναι τα παραμύθια ως αγωγή στην τρυφερή αυτή ηλικία που τα παιδιά, οι μικροί αυτοί άνθρωποι, πλάθονται, ζυμώνονται, μαθαίνουν τα βασικά πράγματα για τη ζωή και τους άλλους ανθρώπους. Σαν τις βασικές κινήσεις που αν από μικρός τις μάθει κάποιος, τον βοηθάει στη συνέχεια να ασχοληθεί επιτυχώς με οποιοδήποτε άθλημα διαλέξει. Στην αρχή τα παραμύθια τα έλεγα απλώς για να ευχαριστήσω τη μικρή, να τη νανουρίσω, να έχει όμορφο ύπνο. Όσο περνούσε ο καιρός όμως κατάλαβα ότι οι ιστορίες δούλευαν στο μικρό μυαλουδάκι της. τα θυμόταν και διαμόρφωνε συμπεριφορές και απόψεις βασισμένες σε αυτά. Άρχισα λοιπόν να είμαι πολύ προσεκτικός στο τι λέω και πως το λέω. Δηλαδή επεδίωκα η κάθε ιστορία να αφήνει ένα ερώτημα στο τέλος το οποίο μπορούσε να απαντηθεί από την ίδια την ιστορία εάν την συζητούσαμε την άλλη μέρα. Πράγμα που συχνότατα συνέβαινε.
Δεν χρειάστηκε να της πω «Μη!» ή να φωνάξω, σχεδόν ποτέ. Οι ιστορίες καθόριζαν τα όρια χωρίς φωνές και απαγορεύσεις. Με το παράδειγμα και τη συζήτηση. Ήρεμα κι ευχάριστα. Τα χρόνια πέρασαν και τώρα η μικρή είναι κοτζάμ κοπέλα. Μου τις θύμισε προ ημερών εκείνες τις ιστορίες, τις θυμάται ακόμα κάποιες. Είπαμε να προσπαθήσουμε, ό,τι θυμόμαστε κι όπως το θυμόμαστε, να καταγράψουμε μερικές από αυτές, όσες μπορέσουμε. Δεν ξέρω ακριβώς πόσες έχω πει. Πιθανόν χιλιάδες. Εννοείται ότι δανειζόμουν στοιχεία από άλλα παραμύθια, πολλές φορές και τα τροποποιούσα ή τα προσάρμοζα ανάλογα.
Είναι τρεις μεγάλες ενότητες, «Το Μαϊμουδόδεντρο» με ένα μικρό άτακτο μαϊμούδι, «ο Πετράκης και η Πόλη των Ξωτικών κάτω από το κρεβάτι» και φυσικά, ο Πήτερ Παν σε νέες ανέκδοτες και άγνωστες περιπέτειες. Επειδή τα χρόνια περνούν και άνθρωποι είμαστε, θεώρησα καλό να μοιραστώ κάποιες από αυτές τις ιστορίες μαζί σας.
Αντιλαμβάνομαι πως για πάρα πολύ κόσμο δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος ούτε η ενέργεια να καθίσουν μετά από μια κουραστική μέρα να πλάσουν ιστορίες. Δεν χρειάζεται να το κάνετε. Βρείτε και διαλέξτε όμορφα παραμύθια, υπάρχουν ευτυχώς αρκετά και διαβάστε τα στα παιδιά σας. Πάνω από όλα, θέλουν εσάς, το νοιάξιμο, το ενδιαφέρον και την αγάπη σας. Αυτά, είναι τα μεγαλύτερα δώρα που μπορείτε να τους κάνετε.
Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper
.png)
0 Σχόλια