«Καλησπέρα»,
μου είπε Αυτός που χρωμάτιζε Ψυχές με τα Μάτια του.
«Μήπως είδες Αυτόν που φτιάχνει Πόρτες με Ήχους;»
-«Εγώ είμαι, (απάντησα ψέματα) απλώς άλλαξα μορφή. Το κάνω αυτό κατά διαστήματα.»
«Γιατί άλλαξες μορφή;»
-«Γιατί σκέφτομαι ν' αλλάξω Κόσμο.»
«Κι εγώ, γι αυτό περιμένω αυτόν με τις Πόρτες, όμως αν δεν έρθει;»
Είχα κρυμμένα 2 τραγούδια στη πίσω τσέπη μου, απ' αυτά που φτιάχνουν Πόρτες. Τα είχα βουτήξει σε προηγούμενη συνάντηση με Αυτόν που φτιάχνει Πόρτες με Ήχους, κάποια στιγμή που δε πρόσεχε. Ήταν 3 στιγμές ή 30 χρόνια πριν, ανάλογα που βρίσκεσαι. Δεν είπα όμως τίποτα σ' Αυτόν που χρωμάτιζε Ψυχές με τα Μάτια του.
Απλώς περιμέναμε...
Μέσα στη τσέπη μου, μπλέκονταν οι μελωδίες των τραγουδοκλειδιών αλλά μόνο το δικό μου αυτί αντιλαμβάνονταν τη προσμονή τους να ξεχυθούν έξω.
«Λες ν' αργήσει;»
-«Δε ξέρω, αλλά πάλι όλα εξαρτώνται από το πως σε μετράει ο Χρόνος...»
«Κι εγώ περιμένω Αυτόν που φτιάχνει Πόρτες με Ήχους. Εσύ τι κάνεις εδώ; Ποιός είσαι;»
-«Εσύ Ποιος είσαι;»
Κοίταξα τον καθρέφτη στον τοίχο καθώς άρχισε να ραγίζει από το κέντρο του σε ακανόνιστα διαμαντόμορφα συντρίμμια .
Ήταν αυτή η ανατριχιαστική συνεχόμενη στριγκλιά της πολλαπλής ρωγμής η μόνη απάντηση που πήρα.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί στα video games υπάρχει η δυνατότητα να επαναλάβει ο παίκτης από την αρχή μιά πίστα εάν χάσει, όσες φορές θέλει, μέχρι να καταφέρει να την περάσει.
Η προφανής απάντηση είναι γιατί εάν δεν μπορούσε να κερδίσει θα σταματούσε το παιχνίδι.
Λογικό.
Τί είναι αυτό όμως που οδήγησε στο να σκεφτεί ο άνθρωπος αυτή την δυνατότητα στον ψηφιακό κόσμο;.
Πιστεύω ότι είναι η βαθύτερη επιθυμία του να μπορούσε να κάνει το ίδιο και στην πραγματικότητα.
Στην καθημερινή ζωή του.
Να επαναλαμβάνει μέχρι να πετύχει, να ξεπεράσει το εμπόδιο. Υποσυνείδητη επιθυμία.
Και εάν τώρα οι ζωή του καθενός μας δεν ήταν παρά μία πίστα από πολλές σε ένα κοσμικό παιχνίδι; Ένα παιχνίδι που επαναλαμβάνουμε μέχρι να φτάσουμε στο όποιο τέρμα;
Χωρίς συνειδητές μνήμες.
Μόνο ψήγματα και θραύσματα αναμνήσεων θολών και συγκεχυμένων.
Ίσως έτσι, για το λόγο αυτό, φτιάχνουμε τους ψηφιακούς μας κόσμους κατ´ εικόνα μας και καθ´ ομοίωση μας.
Ίσως η επιθυμία να είναι απλώς ανάμνηση που αδυνατούμε να ανασύρουμε στην επιφάνεια. Ίσως να είμαστε τα βιντεοπαιχνίδια κάποιων άλλων όντων.
Κόσμοι μέσα σε Κόσμους, στον ίδιο «χώρο» που αδυνατούν να αντιληφθούν ο ένας τον άλλον και την αλληλεξάρτηση τους, ως μέρη μίας ακατάληπτης χαοτικής Ολότητας, χωρίς κανένα μα κανένα μεταφυσικό χαρακτηριστικό. Η μαγεία του χτες, ρουτίνα του σήμερα.
Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper
μου είπε Αυτός που χρωμάτιζε Ψυχές με τα Μάτια του.
«Μήπως είδες Αυτόν που φτιάχνει Πόρτες με Ήχους;»
-«Εγώ είμαι, (απάντησα ψέματα) απλώς άλλαξα μορφή. Το κάνω αυτό κατά διαστήματα.»
«Γιατί άλλαξες μορφή;»
-«Γιατί σκέφτομαι ν' αλλάξω Κόσμο.»
«Κι εγώ, γι αυτό περιμένω αυτόν με τις Πόρτες, όμως αν δεν έρθει;»
Είχα κρυμμένα 2 τραγούδια στη πίσω τσέπη μου, απ' αυτά που φτιάχνουν Πόρτες. Τα είχα βουτήξει σε προηγούμενη συνάντηση με Αυτόν που φτιάχνει Πόρτες με Ήχους, κάποια στιγμή που δε πρόσεχε. Ήταν 3 στιγμές ή 30 χρόνια πριν, ανάλογα που βρίσκεσαι. Δεν είπα όμως τίποτα σ' Αυτόν που χρωμάτιζε Ψυχές με τα Μάτια του.
Απλώς περιμέναμε...
Μέσα στη τσέπη μου, μπλέκονταν οι μελωδίες των τραγουδοκλειδιών αλλά μόνο το δικό μου αυτί αντιλαμβάνονταν τη προσμονή τους να ξεχυθούν έξω.
«Λες ν' αργήσει;»
-«Δε ξέρω, αλλά πάλι όλα εξαρτώνται από το πως σε μετράει ο Χρόνος...»
«Κι εγώ περιμένω Αυτόν που φτιάχνει Πόρτες με Ήχους. Εσύ τι κάνεις εδώ; Ποιός είσαι;»
-«Εσύ Ποιος είσαι;»
Κοίταξα τον καθρέφτη στον τοίχο καθώς άρχισε να ραγίζει από το κέντρο του σε ακανόνιστα διαμαντόμορφα συντρίμμια .
Ήταν αυτή η ανατριχιαστική συνεχόμενη στριγκλιά της πολλαπλής ρωγμής η μόνη απάντηση που πήρα.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί στα video games υπάρχει η δυνατότητα να επαναλάβει ο παίκτης από την αρχή μιά πίστα εάν χάσει, όσες φορές θέλει, μέχρι να καταφέρει να την περάσει.
Η προφανής απάντηση είναι γιατί εάν δεν μπορούσε να κερδίσει θα σταματούσε το παιχνίδι.
Λογικό.
Τί είναι αυτό όμως που οδήγησε στο να σκεφτεί ο άνθρωπος αυτή την δυνατότητα στον ψηφιακό κόσμο;.
Πιστεύω ότι είναι η βαθύτερη επιθυμία του να μπορούσε να κάνει το ίδιο και στην πραγματικότητα.
Στην καθημερινή ζωή του.
Να επαναλαμβάνει μέχρι να πετύχει, να ξεπεράσει το εμπόδιο. Υποσυνείδητη επιθυμία.
Και εάν τώρα οι ζωή του καθενός μας δεν ήταν παρά μία πίστα από πολλές σε ένα κοσμικό παιχνίδι; Ένα παιχνίδι που επαναλαμβάνουμε μέχρι να φτάσουμε στο όποιο τέρμα;
Χωρίς συνειδητές μνήμες.
Μόνο ψήγματα και θραύσματα αναμνήσεων θολών και συγκεχυμένων.
Ίσως έτσι, για το λόγο αυτό, φτιάχνουμε τους ψηφιακούς μας κόσμους κατ´ εικόνα μας και καθ´ ομοίωση μας.
Ίσως η επιθυμία να είναι απλώς ανάμνηση που αδυνατούμε να ανασύρουμε στην επιφάνεια. Ίσως να είμαστε τα βιντεοπαιχνίδια κάποιων άλλων όντων.
Κόσμοι μέσα σε Κόσμους, στον ίδιο «χώρο» που αδυνατούν να αντιληφθούν ο ένας τον άλλον και την αλληλεξάρτηση τους, ως μέρη μίας ακατάληπτης χαοτικής Ολότητας, χωρίς κανένα μα κανένα μεταφυσικό χαρακτηριστικό. Η μαγεία του χτες, ρουτίνα του σήμερα.
Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper
.png)
0 Σχόλια