Οι δύο άντρες παρατηρούσαν πίσω από το χοντρό, ειδικά μονωμένο υαλοπέτασμα έναν τρίτο άντρα μέσης ηλικίας που στεκόταν όρθιος στο κέντρο του ειδικά κατασκευασμένου δωματίου. Ο ψηλότερος και μεγαλύτερος από τους δύο άντρες ήταν ο διευθυντής του ψυχιατρικού κέντρου για πολύ επικίνδυνους εγκληματίες. Ο δεύτερος, ο νεώτερος, ήταν ο διευθυντής της εταιρείας παραγωγής ρεύματος της περιοχής. Κοιτούσαν σιωπηλοί τον τρίτο άντρα στην άλλη μεριά, τους κοιτούσε κι εκείνος, θλιμμένα. Ακίνητος μέσα σε ένα μεγάλο μεταλλικό κλουβί, σαν παλιομοδίτικο κλουβί για καναρίνι. Ήταν ένας κλωβός Φάραντεϊ. Μόνο που δεν προστάτευε τον άντρα μέσα στο κλουβί, αλλά ό,τι και όσους βρίσκονταν έξω από αυτό.

« Πότε τον έφεραν και πώς;» ρώτησε ο διευθυντής ηλεκτροπαραγωγής.

-«Δεν τον έφερε κανείς, μόνος του ήρθε, πριν από είκοσι τέσσερις μέρες» απάντησε ο διευθυντής της κλινικής.

«Μόνος του λοιπόν; Αυτός ευθύνεται για το χάος που βυθίστηκε η πόλη; Για τον χαμό τόσων ανθρώπων; Πώς είναι δυνατόν;»

-« Δεν ξέρει από όσα λέει, ούτε ο ίδιος, ή αν ξέρει δεν μιλάει. Το μόνο που ψέλλιζε όταν εμφανίστηκε στην πύλη πριν τον αγγίξουν οι νοσοκόμοι, ήταν «είμαι ασταθής, προσέξτε μη μ αγγίξετε, είμαι ασταθής!». Αυτό μόνο. Κανείς δεν κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε. Μέχρι που ένας νοσοκόμος πήγε να τον πιάσει από το μπράτσο και να τον οδηγήσει μέσα στο κτήριο. Τότε έγινε η καταστροφή…»

«Καταστροφή που δεν έχω ζήσει στα εικοσιπέντε χρόνια της καριέρας μου στην Υπηρεσία Ηλεκτροδότησης. Κάηκαν μετασχηματιστές και κέντρα διανομής σε ακτίνα δέκα χιλιομέτρων. Βύθισε όλη την πόλη στο σκοτάδι. για να μην αναφέρω τα ατυχήματα από την τεράστια αύξηση τάσης σε δρόμους, νοσοκομεία και αεροδρόμιο. Χώρια οι υλικές ζημιές.»

-«Μόνο εδώ, προκάλεσε εννέα θανάτους από τους εκατόν τριάντα έναν σε όλη την πόλη. Πώς συνέβη; Ούτε σε ταινία καταστροφής επιστημονικής φαντασίας τέτοιο πράγμα. Ήταν σαν να απορρόφησε στιγμιαία όλη την ενέργεια της πόλης και να την ξέρασε την επόμενη στιγμή στο πολλαπλάσιο. Δεν ξέρω κάτι που να μπορεί να δικαιολογήσει τέτοιο φαινόμενο. Κυρίως αυτό που είναι ανατριχιαστικά απίθανο, είναι ότι εάν ανθρώπινο σώμα δεχόταν τέτοια κολοσσιαία ποσά ενέργειας, θα είχε εξαϋλωθεί. Όμως αυτός δεν έχει τίποτα, το παραμικρό. Πρωτοφανές και για μένα ως γιατρός.»

«Τελικά τι συμβαίνει με αυτόν; Βγάλατε κάποια άκρη;»

Ο διευθυντής της κλινικής αναστέναξε και έβγαλε από την τσέπη του μερικά διπλωμένα φύλλα Α4, όπου επάνω τους ήταν χειρόγραφες σημειώσεις. Τα έτεινε στον διευθυντή ηλεκτροπαραγωγής.

-« Διαβάστε, είναι όσα μπορέσαμε να καταγράψουμε χειρόγραφα τις πρώτες ώρες, πριν ο ίδιος μας πει να κατασκευάσουμε το κλουβί και να τον κλείσουμε μέσα. εννοείται ότι κοντά του δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει οτιδήποτε χρησιμοποιεί ρεύμα. Το πιο ανησυχητικό από όλα είναι ότι ακόμα και στο άγγιγμα, από άλλον, σταματάει τον καρδιακό παλμό και την λειτουργία του εγκεφάλου του άτυχου που θα τον αγγίξει. Έτσι πέθαναν οι εννέα εδώ.»

Ο νεώτερος άντρας άρχισε να διαβάζει τις χειρόγραφες σημειώσεις. Από τον γραφικό χαρακτήρα και μόνο, ήταν φανερό πως αυτός που έγραφε ήταν τουλάχιστον σε κατάσταση πανικού.

Ασταθής! Λέει πως είναι ασταθής. Λυπάται δεν μπορεί να ελέγξει. Εξαφανίζει κάθε πηγή ηλεκτρισμού. Ρουφάει και εκπέμπει ενέργεια, καταστροφή. Θύματα, συνάδελφοι. Χάος. Φωνάζει να μην πλησιάσουμε. Λέει κάτι για κάποιο κλουβί και κάποιον Φέρυντάυ ή κάπως έτσι. Μάλλον θα εννοεί Φάραντεϊ. Λέει να φτιάξουμε κλουβί. σε μονωμένη αίθουσα. Κάτι για τεχνολογία Τέσλα, θεέ μου φρίκη!
Βγήκε έξω και φωνάζει να μη βρέξει ή κάτι τέτοιο. Ζητάει συγγνώμη.
Ο ασθενής κλείστηκε μόνος του στον κλωβό Φάραντεϊ. Είναι ήρεμος, αρνείται να δεχτεί τροφή και νερό. Τρίτη μέρα σήμερα. Δεν δείχνει οπτικά, σημεία κόπωσης ή κάτι παρεκκλίνον του φυσιολογικού. Αν και το φυσιολογικό εδώ ακούγεται παράταιρο. Αρνείται να πει οτιδήποτε.
Ο ασθενής συνεχίζει να αρνείται τροφή και νερό για 16 ημέρα. Οπτικά καμία διαφορά. Διοχετεύει στην συσκευή που εγκατέστησαν, σταθερά, μεγάλα ποσά ενέργειας.
Παρόμοιες καταγραφές υπήρχαν και στις υπόλοιπες χειρόγραφες σελίδες.

-«Καταλάβατε τώρα τι αντιμετωπίζουμε;» ρώτησε ο γιατρός.

«Πώς το κάνει όλο αυτό; Σας είπε κάτι;»

-« Μόνο ότι λυπάται για όλο αυτό, πως είναι ασταθής και ό,τι διαβάσατε.»

«Εσείς δεν έχετε κάποια εξήγηση; Πώς μπορεί και το κάνει; Πως μπορεί το ανθρώπινο σώμα και αντέχει σε τόσο ακραία έκθεση σε ενέργεια. Δεν έπρεπε να έχει γίνει στάχτη; Πως χωρίς να τρώει και να πίνει νερό διατηρείται έτσι;»

-« Θα πρέπει η επιστήμη να αναθεωρήσει πολλά από δω και πέρα. Όχι, δεν έχω λογική εξήγηση, ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος γιατρός. Πιστέψτε με ασχολήθηκαν και ασχολούνται πολλοί με την περίπτωση του.»

«Παραμένει όμως επικίνδυνος, σωστά;»

-«Σωστά. Όσο παραμένει σταθερός. Ή όσο το πιστεύει. Αυτό που με προβληματίζει είναι τι θα συμβεί, αν κάποια στιγμή νιώσει πάλι ασταθής.»

Οι δύο άντρες κοιτάχτηκαν και δεν είπαν τίποτα.

Μέσα στο μονωμένο δωμάτιο ο άντρας στο κλουβί σκέφτηκε. «Αν γίνω πάλι ασταθής, τι θα συμβεί; ΘΕΕ μου!»

Οι λαμπτήρες στο ταβάνι άρχισαν να σκάνε ο ένας μετά τον άλλον. Μία υπόκωφη βοή που δυνάμωνε ερχόταν από τα έγκατα του κτηρίου καθώς τοίχοι και πάτωμα άρχισαν να ραγίζουν....


Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper