Όπως αδειάζω τις σεντίνες του μυαλού μου
πάνω στο μπότζι που με πάει και με φέρνει
κρατώ φιλάργυρα όσες εικόνες
της πρώτης νιότης μου
ωσάν εκδίκηση η θύμηση μου φέρνει.

Μου τις πετάει με αναίδεια και λύσσα
τσαλακωμένες 'πα' στο κάσσαρο του νου μου
που ναι λερό και μαυρισμένο απ τα χρόνια
κει να κυλιούνται,
μοιρολογίστρες φάλτσες του χαμού μου.

Τότε σκύβω ευλαβικά και τις μαζεύω
όσες απώλεσα και στανικά γυρεύω
χίμαιρες, ουτοπίες και γοργόνες
ό,τι από μένα άφησαν ανέγγιχτο οι Λαιστρυγόνες.

Ψάχνω μιά ξέρα που θυμίζει τη μορφή σου
για κεί πορεία να χαράξω τελευταία
κι όπως τα βράχια θα ξεσκίσουνε τη γάστρα
με ένα στεναγμό να πω
πως όλα τούτα γίνανε, γιατί ήτανε μοιραία.


Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper