Οι άνθρωποι τρόπαια 
πάντα προσμένουν καρτερικά το βλέμμα 
του νικητή,
επιζητούν τη φευγαλέα στιγμή 
του αυτάρεσκου βλέμματος του,
σκοτεινά χαμογελαστό,
βαριεστημένα κενό,
μα τουλάχιστον 
εκείνο το ελάχιστο διάστημα,
έχουν την προσοχή του.
Οι άνθρωποι τρόπαια,
παρέδωσαν την ύπαρξη τους
θαμπωμένοι 
από την λαμπρότητα του άλλου.
Αγάπησαν 
αυτό που νόμισαν πως είδαν.
Είναι ανίκανοι να διακρίνουν 
πώς η λαμπρότητα που λάτρεψαν,
δεν ήταν παρά η αντανάκλαση 
της δικής τους επάνω του.
Παραχώρησαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν 
σε αυτόν που έστεψαν νικητή.
Η διαφορά του συλλέκτη από το τρόπαιο,
βρίσκεται στην κενότητα του συλλέκτη.
Βρίσκεται στη ρηχότητα και την ατολμία 
του τροπαίου.
Οι άνθρωποι τρόπαια 
είναι σαν τους ψηφοφόρους.
Αναθέτουν τη ζωή 
και το μέλλον σε άλλους.
Τους αρέσει να κολυμπούν 
σε μιά λίμνη με ψέματα.
Πείστηκαν πως είναι καλό αυτό, 
λίγο πριν παραδοθούν εκούσια.
Οι συλλέκτες υπήρξαν κι αυτοί 
τρόπαια άλλων νικητών,
οι οποίοι καθάρισαν τα ράφια τους 
για να κάνουν χώρο σε νέα τρόπαια.
Πέταξαν τα παλιά στα σκουπίδια.
Δεν υπάρχει χειρότερο 
από το να σε πετούν 
στο κάλαθο των αχρήστων.
Είναι η ζωντανή κόλαση των ψυχών.
Τα περισσότερα πεταμένα τρόπαια 
καταλήγουν έτσι,
στη χωματερή της ζωής.
Περιμένοντας τον Μέγα Ανακυκλωτή.
Κάποια από αυτά όμως, θαμπά,
κενά και τσακισμένα,
γίνονται οι νέοι φορείς του ιού. 
Καταντούν συλλέκτες.
Φτιάχνουν το δικό τους ράφι και περιμένουν
ή
ψάχνουν ανθρώπους που 
στον καθρέφτη του προσώπου τους,
θα νομίζουν πως η λαμπρότητα 
είναι του συλλέκτη.
Τότε παραδίνονται
και ο νικητής
μπορεί να αρχίσει τη μάταιη προσπάθεια 
να γεμίσει την κενότητα του
με ανθρωπιά που από καιρό απώλεσε.

Αν ήταν να διαλέξω ανάμεσα στα δύο, 
θα προτιμούσα την ανυπαρξία
σίγουρα θα αποστρεφόμουν 
την κατάντια του συλλέκτη
και τη θλιβερή μοιρολατρία του τροπαίου.

Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper