Άλικους κόμπους 
κεντώ στο πετσί μου
μαζεύω αιμάτινες χάντρες
σκορπίζω στον άνεμο
όλα τα κομμάτια μου
Να φύγουν μακριά
Να μείνω άδειο κέλυφος
Μάταια.
Αυτά επιστρέφουν
κι επιστρέφουν
βουβά
σαν εσένα.
Δεν κατάλαβα
παρά
όταν ήταν πολύ αργά
πότε ακριβώς
ήρθε το σκοτάδι
στα μάτια σου.
Δεν μπόρεσα
να είμαι εκεί
όταν κεντούσες 
άλικους κόμπους
στο δέρμα σου.


Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper