Τις γκρίζες ώρες, 
άνοστα τα θέλω μηρυκάζουμε.
Στυφή η γεύση πια.
Ανακυκλώνουμε τα «μπορεί», 
μέσα σε κουτάκια σιωπής.
Τακτοποιούμε 
στο βάθος του μυαλού,
τη λούπα των ματαιώσεων.
Τα υποτονικά βλέμματα 
ήσυχα από τις μέσα φωτιές, 
σβησμένα.
χαϊδεύουμε την αδιαφορία, 
δικαιολογίες,
την σκεπάζουμε στα ζεστά 
μην και μας παγώσει,
αλλά από την άλλη 
δεν πειράζει,
γιατί όταν είναι γκρίζα όλα,
όλες τις ώρες,
τί θα μας κάνει λίγη παραπάνω παγωνιά;
Το γκρίζο
 είναι το χρώμα που ταιριάζει
στη σιωπή.


Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper