Κάνουμε τα πράγματα πολύπλοκα.
Σχηματοποιούμε τα συμπλέγματα και τις αγκυλώσεις μας, δίνοντας τους υπόσταση απτή.
Τρέφουμε τους φόβους μας και γίνονται θεριά.
Φοράμε τη μοναξιά για πανοπλία και κάνουμε ξίφος το μίσος.
Πληγώνουμε για να μην πληγωθούμε ξανά.
Γιατί κάποιοι, κάποτε, κάπως, πλήγωσαν κι εμάς.
Πανομοιότυπες μικρές πανωλεθρίες.
Βουβά δράματα που λαχταρούν να ουρλιάξουν.
Ζητάμε εναγωνίως τη δικαίωση, που μάλλον θα αρνηθούμε να δώσουμε αν μας τη ζητήσουν.
Περιφερόμαστε ασκόπως αναζητούντες το «δίκιο» μας.
Τελικά κι αν δεν το «βρούμε» τί έγινε;
Κι αν το «βρούμε» πάλι τί έγινε;
Αν θα μας δικαιώσει ο κόσμος μετράει;
Το τί και γιατί κάναμε ή δεν κάναμε κάτι, το γνωρίζουμε οι ίδιοι πολύ καλά.
Ας μην γελιόμαστε.
Η φάτσα μας στο καθρέφτη όταν μένουμε μόνοι, είναι κριτής άψευστος.
Αν την κοιτάμε και δεν χαμηλώνουμε το βλέμμα
Αν τη κοιτάμε και δεν τη φτύνουμε.
Αν φυσικά υπάρχει φιλότιμο κι ενσυναίσθηση.
Αν συμβαίνει αυτό, είμαστε δικαιωμένοι.
Και η δικαίωση ας περισσεύει;
Ας περισσεύει.
Το δίκιο λοιπόν;
Ουτοπία.
Μία καταδική μας ουτοπία.
Είναι η καταδίκη μας αυτή.
Δημιουργοί του φαντασιακού μας μικρόκοσμου.
Ας ζήσουμε λεύτεροι επιτέλους.
Όσο μας μένει, όσο χτυπάει η καρδιά μας.
Κι όταν έρθει το τέλος;
Στην καλύτερη περίπτωση θα γίνουμε φαντάσματα.
Στοιχειωμένα «Θέλω» ανάμεσα σε κόσμους.
Παρατηρητές μικρόκοσμων και μικρών καθημερινών βουβών δραμάτων.
Ή θα διαλυθεί η ύπαρξη μας, στα απλά δομικά στοιχεία του σύμπαντος.
Δεν έχει σημασία το τί νομίζουμε πως ξέρουμε ή τί πιστεύουμε.
Σημασία έχει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε θεοί.
Δεν υπάρχουν.


Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper