πάνω και μέσα σου

 

Στάλαζα τον πόθο
στα μισάνοιχτα χείλη
Πότιζα τον ανθό
στα πόδια σου ανάμεσα
πότε σαν δυνατή βροχή
πότε στάλα στάλα
με ιερή προσήλωση
στη γλυκιά σου αρμύρα
στα ροζ παλλόμενα πέταλα
τις εξαίσιες θύρες
ηδονικού καταφυγίου
στην αγωνία της θύελλας
βρυχηθμός καύλας
ορμητικής
ασυγκράτητης
Θυέστειο δείπνο
το γλυκό σου μουνί
ρουφώ τα στενάγματα
της τρέμουσας καύλας σου
πνοή ζωογόνα
φουσκώνει τις φλέβες
δυνατά σε γυρεύει
περήφανο ρυθμικό χορό
άγριας χαράς ξέσπασμα
λύτρωση εκρηκτική
εμπύρετο παραλήρημα
το νέκταρ καυτό
σε κερνάει αγάπη μου
ο πούτσος μου
ευγνωμονώντας σε.
Κι αν απορείς
κι αν σοκάρεσαι
να ξέρεις τούτο
Η καύλα η ανεπίδοτη
Ο ανέκφραστος πόθος
αγαμίας δημιουργού
είναι που γεννάει ποιήματα
Σαν μαίνεται και νέμει
σπαράγματα ερωτικά
ηδονών αναμνήσεις
και σμιξίματος ελπίδα
άσε να γράφουν οι άλλοι
για ηλιοβασιλέματα
ανατολές
λούλουδα
λέξεις κούφιες
σαρακοφαγωμένες
πασπαλισμένες φθορά
φτιασίδια
και ψέματα
Εγώ το μουνί σου γυρεύω
Το κορμί σου γυμνό
στο δικό μου επάνω
Κι ότι λόγια έχω,
με βογκητά,
με στεναγμούς,
με κραυγές,
θα τα γράψω.
Πάνω και μέσα σου


Μανόλης Κωνσταντάκης © Tid Tripper