Ιστορίες του καφέ

Εκεί γύρω στις 16:30 είναι η ώρα της Μεγάλης Μουργέλας. 

Η ώρα που ξεκινάω για δουλειά. 

Καλά, όλες οι ώρες είναι ώρες μουργέλας για μένα. 

Τέλος πάντων, την ώρα εκείνη περνάω από τον Βαγγέλη και παίρνω ένα καφέ στο χέρι. 

Κάθε μέρα διαφορετικό. Έχει καταντήσει ανέκδοτο πια κάθε φορά που με βλέπουν να ρωτάνε "τί καφέ να φτιάξουμε σήμερα;" και φυσικά κάθε μέρα γελάμε.
Σήμερα με ρώτησαν ζεστό ή κρύο. 

Το έριξα μπροστά τους κορώνα-γράμματα και έφτιαξαν κρύο.
Γενικά είμαι εύκολος ΚΑΙ στον καφέ, φτάνει να είναι δυνατός κι όχι νερομπούλι. 

Θυμάμαι ο πιο παράξενος καφές που έχω πιεί ήταν πριν χρόνια, σε κάποιο βουνό στην ερημιά όπου είχα καταφύγει σε μία από τις περιπλανήσεις μου, ζητώντας να απομονωθώ από τον θόρυβο της πόλης και του πολιτισμού.
Κάθε πρωί λοιπόν έβαζα στο στόμα μου μία "κουταλιά" καφέ και μία ζάχαρη, βούταγα το κεφάλι μου μέσα σ ένα ρυάκι, έπαιρνα μεγάλη γουλιά νερό και τα ανακάτευα μέσα στο στόμα. Βασικά δεν ήταν κουταλιά, αλλά μπουκιά από φακελάκια νεσκαφέ και ζάχαρη, τα αποία τα έκανα δύο τρεις "γουλιές" στο περίπου.
Το νερό παγωμένο. 

Έτσι διπλό το κέρδος. 

Έπινα καφέ και με ξύπναγε το παγωμένο νερό. 

Αν ρωτήσετε γιατί έτσι, μ΄αυτό τον τρόπο, η απάντηση είναι απλή.

 Γιατί δεν είχα παγούρι δεύτερο, ένα είχα, γεμάτο τσίπουρο και δεν είχα πάρει ποτήρι.
Γενικά είχα ελάχιστα πράγματα που έπαιρνα μαζί μου.

Ένα sleeping bag, ένα κομμάτι χοντρό μουσαμά 2X2 και λίγα βασικά φάρμακα. 

Και όσα μικροπράγματα χωρούσαν στις τσέπες. Εντάξει, διαλέγω ρούχα με πολλές τσέπες. 

Ό,τι άλλο χρειαζόμουν ή το έφτιαχνα ή έβρισκα κάποιο εναλλακτικό τρόπο. 

Ο καφές εκείνος ήταν μία μικρή όμορφη πολυτέλεια.

Tid Tripper (Μ.Κ.)