Major Tom

"...Though I'm past
one hundred thousand miles

I'm feeling very still

And I think my spaceship knows which way to go..."

"...Ground Control to Major Tom

Your circuit's dead,

there's something wrong

Can you hear me, Major Tom?

Can you hear me, Major Tom?

Can you hear me, Major Tom?

Can you..."


Space Oddity, David Bowie, 1977



ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Ο άντρας κάθισε πιο αναπαυτικά, βυθίστηκε θα ήταν ακριβέστερο, στην πολυθρόνα μπροστά στο μινιμαλιστικά απέριττο και για το λόγο αυτό αμήχανα αχανές γραφείο, του εκτελεστικού Διευθυντή της "Παγκόσμιας Κοινοπραξίας Ουράνιος Ποταμός του Βισνού". Αδύνατος, μετρίου αναστήματος, φαινόταν νέος, αν και δύσκολα πλέον μπορούσε να προσδιοριστεί η ηλικία κάποιου με το μάτι, θα μπορούσε άνετα να είναι πενήντα ή ογδόντα ετών. Πρόσωπο ήρεμο με περιποιημένη γενειάδα, βλέμμα στο χρώμα του πράσινου οψιδιανού, κοφτερό και διαπεραστικό, μαλλιά μακριά ως τους ώμους. Μαύρα ρούχα, περιποιημένα αλλά όχι ακριβά. Ήπιε μία γουλιά από το πολυβιταμινούχο τονωτικό που πριν λίγο του πρόσφερε ο Διευθυντής στο πανάκριβο σμαραγδένιο ποτήρι και χαμογέλασε σιωπηλός. Ήξερε τι θα του έλεγε ο άλλος άντρας από πριν. Περίμενε λοιπόν.

Ο εκτελεστικός διευθυντής ήταν το ακριβώς αντίθετο εμφανισιακά από τον επισκέπτη του, αλλά και από το γραφείο του. Η υπερβολή ξεχείλιζε πάνω του. Σώμα μυώδες, γυμνασμένο, αποτέλεσμα αμέτρητων επεμβάσεων και ειδικών μεθόδων βελτίωσης του dna του, πανύψηλος γύρω στο 2.10, με κοντά ξανθά μαλλιά και μάτια στο αφύσικο χρώμα μπλε του κοβαλτίου, που έκαναν την αντίθεση με το μαύρο αφρικάνικο δέρμα του ακόμα πιο έντονη . Ρούχα πανάκριβα, φτιαγμένα από το καλύτερο φυσικό μαλλί και μετάξι, χωρίς ίχνος συνθετικού. Δεν έδειχνε πάνω από είκοσι πέντε χρονών, αν και ήταν γνωστό πως είχε περάσει από πολλά χρόνια τα εκατό. Ξεκάθαρη επίδειξη πλούτου και ισχύος. Δεν είχαν πρόσβαση σε τέτοιες θεραπείες και μεθόδους ακόμα και πολλοί από τους πλουσίους που διέθεταν την οικονομική αλλά όχι την πολιτική δύναμη. Όλα αυτά ανήκαν μόνο σε μία πολύ περιορισμένη ελίτ, που διαφέντευε όλο το ηλιακό σύστημα.

«Κύριε Βάνχα, πολύ χαίρομαι που επιτέλους σας συναντώ από κοντά. Σας ευχαριστώ κατ’ αρχήν που ήρθατε και κατά δεύτερον που δέχεστε να κάνετε αυτό, το οποίο κανένας δεν μπόρεσε και δεν θέλησε τελικά να κάνει σε όλο το Σύστημα. Υπήρξε σίγουρα επίπονη και χρονοβόρα η όλη διαδικασία των εξετάσεων και των τεστ που έπρεπε να περάσετε, λυπάμαι γι’ αυτό, ήταν όμως αναγκαίο, τόσο για εμάς, όσο και για εσάς. Έπρεπε να είμαστε απόλυτα σίγουροι και εμείς και εσείς, πως όντως είστε σε θέση να τα βγάλετε επιτυχώς πέρα μπροστά στο άγνωστο και μέχρι τώρα ανέφικτο. Ελπίζω τουλάχιστον να μην ταλαιπωρηθήκατε πολύ από το ταξίδι σας μέχρι εδώ. »

-« Σας ευχαριστώ πολύ για την τιμητική υποδοχή αλλά και για την διάθεση του προσωπικού σας σκάφους, το οποίο ομολογώ ξεπερνάει κάθε τι που έχω συναντήσει μέχρι τώρα σε διαστημική θαλαμηγό. Όσο για τις ταλαιπωρίες, (εδώ ο Ρεσάντε Βάνχα μειδίασε ελαφρά) είμαι συνηθισμένος κ. Διευθυντά, μην ανησυχείτε. Εξάλλου το ταξίδι όπως και ο ίδιος είπατε, είναι παρωνυχίδα μπροστά στα τεστ που πέρασα τα τελευταία έξι χρόνια. Τί είναι τρεις μέρες μπροστά σε μία πιθανή αιωνιότητα; Να ξέρετε πως είμαι απόλυτα έτοιμος γι’ αυτό που το ταξίδι, έτοιμος και αταλάντευτος στην απόφαση μου.»

«Ομολογώ ότι σας θαυμάζω και σας ευγνωμονώ για αυτό, εγώ όπως και όλοι οι κάτοικοι του Συστήματος. Σίγουρα δεν είστε τρελός ούτε απελπισμένος, έχουμε απόλυτη βεβαιότητα γι’ αυτό. Είστε θα έλεγα ένα θαυμαστό και ανεξιχνίαστο αίνιγμα. Δεχτήκατε να αναλάβετε αυτό το τόσο βαρύ έργο, εγκαταλείποντας μία πολύ άνετη ζωή. Είστε νέος, με πολλές επιτυχίες και στα τρία φύλα από όσα γνωρίζω, επιτυχημένος ήδη στην επιστήμη σας, την Εξωγήινη Βιοηθική και μόλις εξήντα δύο ετών. Πολύ δύσκολα κάποιος εγκαταλείπει όλα αυτά για το Άγνωστο. Η ερώτηση που θέλω να σας κάνω είναι καθαρά προσωπική και εάν θέλετε, μου απαντάτε. Εάν όχι, θα σεβαστώ την σιωπή σας.»

-«Παρακαλώ κ. Διευθυντά, ρωτήστε με, ό,τι θέλετε» είπε ο Ρεσάντε Βάνχα.

«Γιατί θέλετε να τα εγκαταλείψετε όλα αυτά; Αυτή είναι η απορία μου. Και δεν αναφέρομαι σε όσες μέχρι στιγμής απαντήσεις έχετε δώσει. Αυτές τις γνωρίζω. Αναφέρομαι σε αυτό που δεν έχετε πει ποτέ, τον πραγματικό λόγο για τον οποίο αναλαμβάνετε αυτήν την ουσιαστικά αποστολή αυτοκτονίας. Γιατί αυτό είναι στην ουσία. Άσχετα αν με την πράξη αυτή θα μείνετε στην ιστορία της Ανθρωπότητας για όσο αυτή θα υπάρχει. εσείς, δεν θα το μάθετε ποτέ, ούτε και θα απολαύσετε την δόξα που πραγματικά σας αξίζει. Γιατί λοιπόν;…»

-«Αν σας πω ότι είμαι δολοφόνος και προσπαθώ να επανορθώσω για το έγκλημα μου θα το πιστέψετε και θα αρκεστείτε σε αυτό;»

«Εσείς δολοφόνος! Αδύνατον! έχουμε ψάξει τόσο εξονυχιστικά και εκτεταμένα το παρελθόν σας που κάτι τέτοιο δεν θα μας ξέφευγε σίγουρα. καταλαβαίνω το να μην θέλετε να αποκαλύψετε τα βαθύτερα αίτια σας, όμως κάτι τέτοιο δεν χρειαζόταν να το πείτε. Και…»

Ο Διευθυντής κοίταξε πάνω στο γραφείο του μία ένδειξη η οποία εμφανίστηκε στην από σκούρο χαλαζία επιφάνεια. Η νοητική διεπαφή με την οποία πριν λίγο είχε δώσει εντολή στα συστήματα του δωματίου για ανίχνευση ψεύδους από τον συνομιλητή του, έδινε τα αποτελέσματα.

«Ώστε λοιπόν, λέτε αλήθεια!....»

-«Σας το είπα, εδώ, στο σημείο αυτό που βρίσκομαι πλέον, δεν είχα κανένα λόγο να σας πω ψέματα.»

Ο Διευθυντής τον κοίταξε με τόση έκπληξη που άγγιζε τα όρια του δέους. Μία ανεπαίσθητη υποψία τρόμου και ανατριχίλας έκανε το δέρμα στο σβέρκο του να ανατριχιάσει στιγμιαία.

Ο Βάνχα σηκώθηκε αργά και έκανε μερικά βήματα προς το παράθυρο-τοίχο. Ο ασπρογάλαζος βώλος της Γης μακριά, έμοιαζε να φοράει σαν σκούφο τη Σελήνη, από αυτή την γωνία παρατήρησης. Σε τροχιά γύρω από τον γιγάντιο σταθμό, έβλεπε ένα τεράστιο εργοτάξιο από μεγαλύτερα και μικρότερα σκάφη-ρομπότ να χτίζουν το Αστρόπλοιο. Το έχτιζαν επί χρόνια. Όταν θα τελείωνε, θα ήταν μεγαλύτερο και από τον ίδιο τον Σταθμό "Gandhi-Mao Supreme IV". Το εμβληματικότερο των έργων της Ινδοσινικής Ομοσπονδίας. Το δικό της Σινικό Τείχος.


ΑΣΤΡΟΠΛΟΙΟ

Ήταν κοινό μυστικό πως στην πραγματικότητα κουμάντο έκαναν οι εταιρείες της Ινδοσινικής Ομοσπονδίας, η μόνη υπερδύναμη στο ηλιακό σύστημα τα τελευταία τριάντα εφτά χρόνια. Το γραφείο είχε μιά πραγματικά εντυπωσιακή θέα της Γης και της Σελήνης ταυτόχρονα από τον εξωτερικό διάφανο τοίχο των είκοσι μέτρων μήκος επί έξι ύψος, στο ανώτερο επίπεδο του μεγαλύτερου από τους διαστημικούς σταθμούς της Κοινοπραξίας, τον "Gandhi-Mao Supreme IV". Ένα κυκλικό κολοσσιαίο δημιούργημα, με διάμετρο τριάντα χιλιομέτρων και ύψος τριών.

Ένας μικρός τεχνητός κόσμος, με δική του βαρύτητα και ατμόσφαιρα, όπου κατοικούσαν μόνιμα εκατό χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως τεχνικοί και επιστήμονες κάθε ειδικότητας και τον επισκέπτονταν πάνω από ένα εκατομμύριο άλλοι κάθε χρόνο. Εκεί, στον "Gandhi-Mao Supreme IV", κατασκευάζονταν τα τελευταία επτά χρόνια το επίσης γιγαντιαίο Αστρόπλοιο, το οποίο θα ταξίδευε στον Γαλαξία με την νεοαποκτηθείσα ταχύτητα των 9/10 του φωτός για το μεγαλύτερο διάστημα του πολύχρονου ταξιδιού και επίσης θα δοκίμαζε την στρέβλωση του χωροχρόνου, μία εξελιγμένη και αρκετά καινοτόμο εφαρμογή της λύσης Schwarzschild σχετικά με την εξίσωση πεδίου του Einstein. Πειράματα είχαν ήδη γίνει, όμως τα αποτελέσματα για τα έμβια όντα, μεταξύ αυτών και γύρω στα εκατό ανθρώπινα (φυλακισμένοι για ειδεχθή εγκλήματα, καταδικασμένοι στην εσχάτη των ποινών από Γη, Άρη, Σελήνη και Αποικίες), ήταν δυστυχώς μοιραία. Και αυτό ήταν το μεγάλο πρόβλημα του όλου εγχειρήματος.

Το Αστρόπλοιο, που είχε το μέγεθος μίας πόλης μεσαίου μεγέθους, δεν έπρεπε να κυβερνηθεί και να πραγματοποιήσει το ταξίδι μόνο και αποκλειστικά από υπερυπολογιστές και αυτοματοποιημένα συστήματα, ήταν αναγκαίο τουλάχιστον ένας άνθρωπος να φτάσει ζωντανός και σώος σωματικά, πνευματικά και ψυχικά στον Προορισμό. Μόνο έτσι θα υπήρχε η απτή απόδειξη πως τα ταξίδια στη Σκουληκότρυπα ήταν εφικτά και πραγματοποιήσιμα για τους ανθρώπους. Άνθρωπος έπρεπε να στείλει το μήνυμα το οποίο θα έφτανε διακόσια εβδομήντα έξι χρόνια από την στιγμή που θα ξεκινούσε το ταξίδι.Μέχρι τότε θα είχαν φτιάξει όσα περισσότερα αστρόπλοια μπορούσαν. Αν όμως το ταξίδι του Major Tom δεν στεφόταν με επιτυχία, θα ήταν όλα μάταια. Δεν θα μπορούσαν να απομακρυνθούν από την θανατηφόρα ακτινοβολία.

Το αστρόπλοιο επίσης ήταν και μία Κιβωτός με το dna όλων των έμβιων πλασμάτων του πλανήτη. Άν όλα αποτύγχαναν, θα αναζητούσε κάποιον καινούριο κόσμο κατάλληλο και εκεί ο Επιβάτης θα έστηνε μία βάση εργαστήριο σε τροχιά, όπου θα επέβλεπε για μερικές χιλιάδες χρόνια την δημιουργία νέας ζωής από την αρχή. Αλλιώς ένα εγχείρημα τόσων τρισεκατομμυρίων rugiouan, δεν δικαιολογούνταν, ούτε υπήρχε περίπτωση να κάνουν απόσβεση στο μακροπρόθεσμο μέλλον τα τραστ και οι κυβερνήσεις που είχαν επενδύσει τόσους πόρους και χρόνο σε αυτό. Το κυριότερο όμως ήταν πως αν αποτύγχανε η αποστολή, δεν θα είχε καμιά σημασία εάν έκαναν απόσβεση ή όχι. Το τεράστιο σκάφος θα έπαιρνε το όνομα αυτού που θα επιλεγόταν και θα δεχόταν να είναι ο μοναδικός του επιβάτης. Ήταν ένας συμβολικός φόρος τιμής για όποιον έκανε το ταξίδι αυτό. Ο ύστατος φόρος τιμής.


ΕΚΛΕΚΤΟΣ

Αν υπολογίσουμε όμως πως ακόμα και με όλα τα σύγχρονα μέσα και μεθόδους η ανθρώπινη ζωή δεν μπορούσε να υπερβεί τα διακόσια είκοσι χρόνια, ο άνθρωπος που θα επιλέγονταν και θα προσφερόταν εθελοντικά γι΄ αυτό, θα έπρεπε να υποστεί δομικές αλλαγές στο σώμα του για να μπορέσει να ανταπεξέλθει. Φυσικά θα τροποποιούνταν και ο εγκέφαλος του, ώστε να μπορέσει να αντέξει την μοναξιά αιώνων και το βάρος της ευθύνης του έργου το οποίο θα αναλάμβανε. Θα ενισχυόταν το γενετικό του υλικό, και σχεδόν όλα τα όργανα και τα μέλη του θα ήταν από ειδικά συνθετικά υλικά με ταυτόχρονη χρήση νανοτεχνολογίας τέταρτης γενιάς. Το κατά πόσο μετά από όλα αυτά θα ήταν ανθρώπινος με την συμβατική έννοια, ήταν ερώτημα που απασχολούσε τόσο την επιστήμη όσο και την κοινή γνώμη. Δεν υπήρχε όμως άλλος τρόπος. Έπρεπε να καταφύγουν σε αυτή την λύση.

Γιατί όμως έπρεπε να πάει ένας άνθρωπος και δεν μπορούσε να πάει ένας Κλώνος cyborg; Ήταν τεχνολογία γνωστή και εφαρμοσμένη εδώ και δεκαετίες στην επικίνδυνη Ζώνη των Αστεροειδών όπου τώρα πλέον γίνονταν η εξόρυξη, συλλογή και κατεργασία μεταλλευμάτων, σε ποικιλία και ποσότητες που στην Γη ήταν ασύλληπτες. Όλα τα πληρώματα ήταν Κλώνοι cyborgs και μέχρι στιγμής όλα πήγαιναν σχεδόν ρολόι.

Σχεδόν.

Αν εξαιρέσουμε βέβαια τα δύσκολα χρόνια που κινδύνεψαν όλοι οι Σταθμοί των Συνόρων από την Εξέγερση του Οόρτ, όταν μία ομάδα σκαφών εξόρυξης αυτονομήθηκε και στράφηκε εναντίον των Ανθρώπων. Αυτά βέβαια είχαν συμβεί τα πρώτα πέντε χρόνια από τους Κλώνους Πρώτης Γενιάς, τα αρχικά μοντέλα. Ήταν τρία δύσκολα χρόνια για τις Εξώτερες Αποικίες, που στοίχησαν πολλές ζωές και κυρίως πολύ χρήμα μέχρι να κατασταλεί η Εξέγερση και να καταστραφούν οι επαναστάτες. Αυτά είχαν συμβεί από το 2096 έως και 2099 με το παλιό σύστημα χρονολόγησης, ή το Έτος 31 μ. Α. (μετά Αποίκισης) με το σύγχρονο.

Τώρα οι Κλώνοι ήταν Τέταρτης Γενιάς, με όλα τα πλεονεκτήματα που συγκεντρώθηκαν με την εξέλιξη της επιστήμης και την συσσώρευση εμπειρίας. Όσο εξελιγμένη τεχνητή νοημοσύνη κι αν είχαν όμως, δεν έπαυαν να είναι οργανικά ρομπότ.

Όχι λοιπόν, ακόμα και για συμβολικούς λόγους, αν και οι λόγοι ήταν πέρα για πέρα πρακτικοί, ο πρώτος που θα πατούσε στους καινούριους Κόσμους, έπρεπε να είναι άνθρωπος. Ή τέλος πάντων, να είχε υπάρξει άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που όταν κάποια στιγμή επέστρεφε σε αυτό το ηλιακό σύστημα μετά από αιώνες ή χιλιετίες, δεν θα υπήρχε κανείς από όσους γνώριζε και το πιθανότερο, δεν θα έμοιαζε σε τίποτα με τους υπόλοιπους ανθρώπους, όπου κι αν είχαν πάει αυτοί. Δεν θα ξαναέβλεπε ποτέ κανέναν και κανείς δεν θα τον έβλεπε ξανά ποτέ. Όμως θα ζούσε, θα ζούσε. Μόνος. Ένας άνθρωπος καταδικασμένος στην αιώνια στέρηση των άλλων. Ένας άνθρωπος που έπρεπε να κάνει το ανυπόφορο, απαραίτητο. Να αρνηθεί την φύση του ως κοινωνικό ον για χάρη του μέλλοντος της ανθρωπότητας. Αυτόν τον άνθρωπο έψαχναν.

Στην αρχή ο εντοπισμός των υποψηφίων, γινόταν μυστικά και καλυμμένα, μέσα από φαινομενικά άσχετα ερωτηματολόγια και έρευνες στο uninet, τον διάδοχο του παλιού internet, ή αξιολογώντας και αναλύοντας δεκάδες εκατομμύρια βιογραφικά που πληρούσαν τις γενετικές, μορφωτικές και κυρίως ψυχολογικές προϋποθέσεις. Κυρίως αυτές. Πιθανοί υποψήφιοι βρέθηκαν χιλιάδες και η Κοινοπραξία ήρθε σε επικοινωνία μαζί τους. Μερικές εκατοντάδες συναίνεσαν αρχικά, για να υπαναχωρήσουν ή να αποτύχουν στις δοκιμασίες στη συνέχεια. Αυτό που ήταν κοινό σε όλους και όλες, ήταν η αίσθηση της απόλυτης και μη αναστρέψιμης απομόνωσης διά μακρού, πολύ μακρού βίου. Δεν άντεχαν, κατέρρεαν ή τους ρουφούσε η μαύρη τρύπα της τρέλας από την οποία δεν κατάφερναν να βγουν ποτέ.

Στην συνέχεια η Κοινοπραξία έψαξε ανάμεσα στα πληρώματα των σκαφών Βαθέως Διαστήματος, και στις απομακρυσμένες Αποικίες. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Όλοι κατέρρεαν σε βάθος χρόνου.

Όλοι εκτός από τον Ρεσάντε Βάνχα. Ήταν ο μοναδικός από όσους προσφέρθηκαν που πληρούσε τις παραμέτρους και πέρασε με επιτυχία όλες τις δοκιμασίες.

«Λοιπόν κ. Βάνχα, πώς θέλετε να ονομαστεί το Αστρόπλοιο; Είναι ένα από τα προνόμια που εξασφαλίσατε με την συμμετοχή σας στην Αποστολή»

-« Major Tom» απάντησε με σιγανή άτονη φωνή ο Βάνχα.

«Περίεργο όνομα, αλλά αφού το θέλετε θα γίνει. Ποιός ήταν;»

-«Α, κανένα υπαρκτό πρόσωπο. Είναι ήρωας από ένα παλιό τραγούδι του 20ου αιώνα. Κάποιου David Bowie.»

«Όπως αγαπάτε, θα προτιμούσαμε πάντως το όνομα κάποιου μεγάλου επιστήμονα ή κάτι σχετικό, η δέσμευση όμως που αναλάβαμε, θα τηρηθεί. Major Tom λοιπόν κι ας είναι καλοτάξιδο. »


ΑΔΗΦΑΓΟΣ

Ο χρόνος γλιστρούσε αδυσώπητα μέσα από τα χέρια της Ανθρωπότητας. Ήταν πολυτέλεια που έφθινε με γεωμετρική ταχύτητα, από την στιγμή που εντοπίστηκε ο Αδηφάγος.

Ένα θνήσκων άστρο, το οποίο καλυπτόταν από τον όγκο του συνοδού του αστέρα και εντοπίστηκε μόλις το έτος 47 μ.Α., σε απόσταση τριακοσίων είκοσι δύο ετών φωτός, και ο οποίος σύντομα θα κατέληγε σε έναν υπερκαινοφανή Τύπου Ia, λαμπρό σαν αμέτρητες θερμοπυρηνικές εκρήξεις. Το άστρο απείχε πολύ κάτω από το όριο ασφαλείας των πεντακοσίων ετών φωτός, από το δικό μας άστρο. Πολύ κοντύτερα και από τα εξακόσια σαράντα έτη φωτός που μας χωρίζουν από τον Betelgeuse. Δεν υπήρχε τρόπος να το εντοπίσουν λόγω της θέσης του, παρά μόνο όταν έφτασαν στα όρια του ηλιακού συστήματος και πάλι η ανακάλυψη του, τι ακριβώς ήταν ο Αδηφάγος, έγινε καθαρά από τύχη. Ένας ήλιος που έτρωγε τις σάρκες του και τον γείτονα του, στα όρια να εκραγεί και να εξαλείψει με την έκλυση της υπεριώδους ακτινοβολίας του, κάθε μορφή ζωής στο Ηλιακό σύστημα. Έτσι η Ανθρωπότητα είχε μόλις μερικούς αιώνες για να βρει τρόπο να επιβιώσει, μέρος της τουλάχιστον, μακριά από την θανατηφόρα εμβέλεια των ακτίνων του μελλοντικού σούπερνοβα.

Αυτή ήταν η αιτία και για την δημιουργία του Αστρόπλοιου και για τόσο επισφαλές, χρονοβόρο και δαπανηρό ταξίδι. Αν τα αποτελέσματα ήταν θετικά, η Ανθρωπότητα είχε κάποιες πιθανότητες να επιβιώσει κάπου αλλού, μακριά. Αν όχι, τότε όλα τελείωναν μόλις η ακτινοβολία έφτανε. Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα, οι επιστήμη πυρετωδώς θα προσπαθούσε να εξελίξει τις νέες τεχνολογίες, όσο περισσότερο αυτό ήταν δυνατόν, ή να ανακαλύψει νέους τρόπους. Αυτά όμως δεν ήταν παρά αίολες ελπίδες και τίποτε άλλο. Ακόμα και αν υποτεθεί ότι εξασφαλίζονταν οι απαραίτητοι πόροι για κάτι τέτοιο, δεν ήταν σίγουρο ότι μπορούσε να εξασφαλιστεί ο απαιτούμενος χρόνος.


ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Το Major Tom έμπαινε σε τροχιά στον έναν από τους δύο δίδυμους πλανήτες του αστρικού συστήματος που οι ενδείξεις έλεγαν ότι μπορούσε να συντηρήσει ζωή, με συνθήκες ίδιες, όπως αυτές της Γης.

Το πλάσμα που κάποτε ήταν γνωστό ως Ρεσάντε Βάνχα, έδωσε νοητικά την κύρια εντολή για γαιοστατική τροχιά και ενεργοποίηση των διαδικασιών εκκίνησης του Εργαστηρίου και δημιουργία των πρώτων μορφών ζωής.

Θα ακολουθούσε μία σειρά από προσεδαφίσεις μεταφορικών drones στην επιφάνεια και των δύο πλανητών, η οποία θα κρατούσε μερικές χιλιάδες γήινα χρόνια.

Στους πλανήτες Major και Tom.

Όταν εδραιωνόταν η ζωή σε αυτούς θα ξεκινούσε νέο ταξίδι προς την παλιά Γη.

Τον πλανήτη από όπου είχε έρθει.

Θα ξεκινούσε και εκεί τις διεργασίες επαναδημιουργίας απότην αρχή.

Το ταξίδι μέσα απότη Σκουληκότρυπα δεν θα κρατούσε πολύ.


Είχε άφθονο χρόνο.





Tid Tripper (Μ.Κ.)