Δεν αξίζουμε το σκυθρώπιασμα

Ζούμε στην εποχή που μαύρισε η ψυχή, μαράθηκε και συρρικνώθηκε.

Κουβαλάμε στανικά το καβούκι μας, μηχανικά.
Ως και το γέλιο των πολλών, με το σταγονόμετρο, με μέτρο, ζυγισμένο, ακριβοθώρητο.
Το χαμόγελο ψυχαναγκαστικός αυτόματος βεβιασμένος μορφασμός.
Μόνο τα «ουφ!…», τα δάκρυα και οι σιωπές σε αφθονία.

Να γελάτε μωρέ!

Σε κάθε γαμημένη ευκαιρία!

Να γελάτε!

Δεν αξίζουμε το σκυθρώπιασμα.
Ας γίνει το γέλιο πράξη αντίστασης, αφού δεν έμειναν φωνές οργής να υψωθούν ενάντια στο τέρας.
Ίσως το γέλιο μας ξυπνήσει και τους άλλους, αυτούς με τα σκυφτά κεφάλια, που κοιτάζουν τη «δουλίτσα» τους.
Ίσως έρθουν μαζί μας, ίσως όχι (το πιθανότερο).
Να γελάτε δυνατά, στα μούτρα τους.
Κι αν αυτοί δεν καταλάβουν, τουλάχιστον θα έχουμε χλευάσει το τέρας που τρέμουν.
Κι ας πέσουμε χαρούμενοι, με χαμόγελο.
Δεν σκύψαμε το κεφάλι.
Κάτι είναι κι αυτό.
Να γελάτε δυνατά λοιπόν…