ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ

Ζω παράλληλα σε δυό χρόνους και δυό τόπους
αυτόν που και σεις ζείτε και σε έναν άλλο,
που τα χρώματα τα καταπίνουν οι σκιές
και το φως έχει το χρώμα του μετάλλου και του κάρβουνου.
Στο κόσμο που εσείς δε βλέπετε, οι σκέψεις είναι οντότητες που δραπετεύουν απ’ τα μυαλά, περιπλανιούνται, γυρεύοντας τρόπο να πάρουν ύλη να ντυθούν.
Τις πιο όμορφες τις αρπάζουν τέρατα που δε θέλουν να ‘ναι πια τέρατα και ρουφάν την ομορφιά τους, -έτσι ζουν-.
Τις άλλες τις πολλές, τις επιπόλαιες κι αδιάφορες, αυτές δε βρίσκουν τόπο και τρόπο, δε τις πλησιάζει κανένας κι εκείνες σκύβουν στη γη, την αγκαλιάζουν και γίνονται μαύρο χορτάρι.
Στο κόσμο το παράλληλο όλα κι όλοι διψούν για χρώματα και μουσική. Όλα είναι ψίθυροι και κραυγές στο μισοσκόταδο.
Λέξεις πάνω σε λέξεις, βλέμματα που φωνάζουν, λόγια που δεν ακούγονται.
Γλιστράω ανάμεσα τους ακέραιος σχεδόν, μα με σφιγμένη καρδιά.

Δυό μάτια, ένα μυαλό, δυό κόσμοι…
Εδώ δείχνω άνθρωπος, εκεί δεν ξέρω ακριβώς.

Είναι οι καθρέφτες όλοι σπασμένοι από τα είδωλα που επαναστάτησαν και δραπέτευσαν.

Ζήτησαν κι αυτά τον έρωτα, πρόσφυγες ικέτες σε καρδιές ανέγγιχτες. Καρδιές που συγκατανεύουν και αγκαλιάζουν, καρδιές που φοράν τη πανοπλία με τ’ αγκάθια πιο σφιχτά και γίνονται πέτρες.

Ζω ανάμεσα, ικέτης πρόσφυγας κι εγώ. Κι αν είναι να διαλέξω ποιον από τους δυο κόσμους αγαπώ, τότε, ας γίνω είδωλο στο κόσμο που οι καρδιές συγκατανεύουν κι αγκαλιάζουν.

Ή ας χαθώ σε μια ανάσα.

Μανόλης Κωνσταντάκης ©