Το Σπίτι Του

Συγκράτησα τη βλαστήμια, δέκατα του δευτερολέπτου πριν ξεχυθεί οργισμένη στο γαλήνιο ημίφως που σκέπαζε το ανακουφιστικά ευχάριστα παγερό λιβάδι.
Πρώτη φορά με είχε πλησιάσει κάποιο από αυτά τόσο κοντά, χωρίς να το νιώσω. Ήταν και η ώρα περίεργη για να κυκλοφορούν στα ανοιχτά. Είχε ακόμα μία υποψία φωτός, δεν ήταν ακριβώς σκοτάδι.
Ένιωσα τη σουβλιά της πείνας στο στομάχι. Από το τελευταίο μου γεύμα είχαν περάσει 72 ώρες, μισή μέρα για εδώ. Έπρεπε να φάω.
Στεκόταν ούτε 30 βήματα δικά μου στα ανοιχτά, ανάμεσα στα βελούδινα μοβ χόρτα του λιβαδιού και η προσοχή της όλη, ήταν στραμμένη στον λαιμό του ανθρώπου από τον όποιο ρουφούσε με τη γλυκιά ραθυμία της δικαιωματικής απόλαυσης, το αίμα.
Δεν μ´ ενδιέφερε όμως ο άνθρωπος της, το δικό της θήραμα, αλλά η ίδια. Είχα δοκιμάσει πριν λίγο καιρό άνθρωπο φάρμας και ομολογώ ότι δεν μου άρεσε καθόλου. Αντίθετα, μου άρεσε πάρα πολύ η γεύση της δροσερής, σχεδόν παγωμένης σάρκας και η γλυκιά μεταλλική γεύση, σαν καπνισμένο μέλι, των εγκεφάλων του κυρίαρχου είδους αυτής της εκδοχής του Κόσμου.
Κυρίαρχο, πριν έρθω εδώ.
Τώρα, είναι η τροφή μου.
Τα τριάντα βήματα τα κάλυψα με ένα άλμα.
Προσγειώθηκα επάνω στη μικρή βαμπίρια την ώρα που ρουφούσε τις τελευταίες γουλιές αίμα από το σχεδόν άψυχο πια σώμα της θήρας της. Δεν πρόλαβε να αντιδράσει καθώς δάγκωνα την κορφή του άτριχου κεφαλιού της.
Μ´ ένα σύντομο σε διάρκεια κρεσέντο βίαιων σπασμών, τελείωσε. Δίπλα της, ο άνθρωπος ψυχορραγούσε με την φρικτή γι αυτόν εικόνα, της κατασπαρασσόμενης θύτριας του. Μου ήταν αδιάφορος.
Είναι ένας από τους πολλούς μύθους σχετικούς με τα βαμπίρ, ότι όταν πεθαίνουν, γίνονται στάχτη ή καπνός ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Όπως είναι μύθος ότι είναι ζωντανοί νεκροί η απέθαντοι. Πεθαίνουν και αποσυντίθενται όπως όλα τα πλάσματα. Πολύ πιο αργά μεν, αλλά αποσυντίθενται. Επίσης είναι πολύ νόστιμα, κάτι που αγνοούσα πριν η μακρά περιπλάνηση μου ανάμεσα στους Κόσμους, με φέρει εδώ. Στη Βαμπίρια.
Είναι ίσως ο μοναδικός ειρηνικός, σχεδόν ειδυλλιακός Κόσμος, από όσους έχω ζήσει. Τα βαμπίρ έχουν πολλά χαρακτηριστικά όμοια με των ανθρώπων του Κόσμου καταγωγής μου. Μόνο που δεν είναι μοχθηρά ή παντοδύναμα και απέθαντα. Τρέφονται κυρίως με ανθρώπους που καλλιεργούν σε φάρμες.
Ζουν σε μικρές κοινότητες, σε πλήρη αρμονία με την φύση του σκοτεινού Κόσμου τους. Δεν έχουν ανεπτυγμένη τεχνολογία, βρίσκονται κάπου σε αυτό που στον Κόσμο μου ονόμαζαν Μεσαίωνα. Με βολεύει αυτό.
Μάλλον θα μείνω καιρό εδώ.
(Αχ, πόσο νόστιμο και τραγανό είναι το μυαλό της!)
Κουράστηκα πια να περιπλανιέμαι ατελείωτα.
Σε λίγο θα νυχτώσει.
Ίσως αυτός ο Κόσμος να γίνει σπίτι μου.
Το Σπίτι του Λάζαρου του Αναστημένου...



Μανόλης Κωνσταντάκης