Πες μου,
πού κρύβονται τα όνειρα από τους εφιάλτες.
Θα κάνω τη καρδιά μου κρύσταλλο μαγικό
Να τα κρύψω εκεί,
να μη φοβούνται
-αν τα βρεις-

Να γίνω ένα μικρό σκαλιστό ασημένιο κουτί,
όχι χρυσό
-πάντα η συμφορά κρύβεται στο χρυσό-
Όταν βρω τη γριά Νοκόμι τη Τσιπέουα,
θα της ζητήσω να με κάνει Ονειροπαγίδα
Και θα πλάσω ένα αραχνοΰφαντο Ονειροκλειδί.
Μήπως ξεφύγω στο Χρόνο.
Δεν χωράω εδώ
Ούτε τα όνειρα
Το Τώρα γέμισε εφιάλτες.
Μήπως ξεφύγω στο Χρόνο. 
Ίσως σε συναντήσω εκεί.
-αν τα καταφέρεις-
Αν τα καταφέρω.
Εκεί, τότε, δεν θα είμαστε εμείς,
θα ντυθούμε με τα ρούχα των Ονείρων,
αιώνια παιδιά, αιώνια.

Ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού μακριά.
(ποτέ δεν προλαβαίνεις να το δεις)
Πες μου,
που κρύβονται λοιπόν
μέσα σ αυτή την έρημο των Νηφάλιων;

-«Στις αραχνοΰφαντες σταγόνες βροχής, αποκοιμήσου!»
(Ψιθύρισε ο άνεμος στο χορτάρι.)



Μανόλης Κωνσταντάκης