Απώλεια

Η διαχείριση της απώλειας είναι από τα πιο επίπονες και ψυχοφθόρες καταστάσεις που αντιμετωπίζει ο καθένας από μας στη ζωή του. Το να πάρουμε απόφαση πως το αγαπημένο μας πρόσωπο δεν υπάρχει πια και να μπορέσουμε να αποδεχτούμε το γεγονός αυτό. Να το αποχαιρετήσουμε οριστικά και αμετάκλητα.
Με το δικό του τρόπο, όπως αυτό θα ήθελε. 

Να το τιμήσουμε σύμφωνα με αυτά που πίστευε και επιθυμούσε αυτό, όχι εμείς.
Αποχαιρετώντας κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, είμαι χριστιανός, μουσουλμάνος, ινδουιστής, εβραίος, βουδιστής, άθεος.
Τι εννοώ με αυτό;
Αποχαιρετώ τον καθένα σύμφωνα με το τί ο ίδιος πίστευε.
Οπότε και κεράκι θα ανάψω και το σταυρό μου θα κάνω και τα λόγια του παπά θα ακούσω.
Δεν έχει σημασία αν τα πιστεύω, δεν τα πιστεύω.
Τα πίστευε αυτός που αποχαιρετάω.
Αυτόν τιμώ, όχι τον όποιο θεό του.
Σε κάθε περίπτωση όμως θα κλάψω.
Αυτή είναι η δική μου "προσευχή".
Το δάκρυ.
Όχι μόνο για το πρόσωπο που δεν θα ξαναδώ. 

Σε κάθε θάνατο θυμάμαι και όλους τους άλλους, ανθρώπων αγαπημένων. 

Δρα σωρευτικά αυτό. 

Τους κλαίω όλους μαζί. 

Και προσθέτω ακόμα έναν να θυμάμαι κάθε μέρα, για τις μέρες που μου απομένουν. 

Έτσι τους κρατάω ζωντανούς μέσα μου.
Μέχρι να λείψει κι η δική μου ανάσα.

Μανόλης Κωνσταντάκης