Ροδοκτόνος

 

Θνήσκον σε είδα στο λιγοστό του δρόμου φως.
Φρυγμένα πέταλα και φύλλα μαραμένα.
Δεν ξέρω αν έλεος έδειξα ο φτωχός
ή απλώς σε πόθησε η λεπίδα μου για μένα.

Την σύντομη ζωή σου θα τη δεις
ν´ ανθίζει σ´ ένα ταπεινό ποτήρι
Στερνό νερό που σου λειψε να πιείς
Δε σού ‘μελλε εσένα να χαθείς
μέσα στου λίβα τ΄ανελέητο λιοπύρι.

Μα εγώ φονιάς θα παραμένω, μη θαρρείς.
Δεν έχει σημασία η αιτία
Κι όσο κι αν προσπαθώ ο δυστυχής
Δεν βρίσκω κάποια, της προκοπής δικαιολογία.

Μ.Κ.