Με ρώτησες γιατί γράφω ποιήματα.
Ίσως γιατί πάντα έγραφα στίχους, αλλά αυτό δεν είναι απάντηση.
Ας σκεφτώ λοιπόν το γιατί.

Γράφω στίχους από ανεκπλήρωτους έρωτες,
ανεπίδοτες καύλες, ματαιωμένες αγάπες.
Αλλά αυτά, δεν είναι ποιήματα.
Γράφω στίχους καμιά φορά γιατί έχω ερωτήματα
Τί είναι ο άνθρωπος; Όταν πεθαίνουμε τί γίνεται;
Γράφω στίχους από ανία και πλήξη άλλοτε.
Ή από αναζήτηση κι όνειρα.
Μπορεί από οργή, απελπισία ή λύπη.
Ούτε κι αυτά είναι ποιήματα να ξέρεις.
Σπανίως όταν είμαι χαρούμενος ή ευτυχισμένος.
Τότε, απλώς το ζω. Ποιά η ανάγκη να το γράψω;
Και τί είναι δηλαδή αυτοί οι στίχοι;
Λόγια του αέρα που φτύνω σε χαρτί.
Κάτι τέτοια πράγματα είναι οι στίχοι μου.

Αν θες να δεις και να θαυμάσεις ποιήματα, πήγαινε μιά βόλτα στην εξοχή, στο δάσος, ή στην ακρογιαλιά.
Πήγαινε θαύμασε τη φύση.
Ή δες τα μάτια του ανθρώπου που αγαπάς.
Μετά, κλείσε τα μάτια σου και κράτα τις εικόνες αυτές, φυλαχτά μέσα σου.
Αυτά, είναι ποιήματα, που δεν μπορώ να γράψω.

Γιατί τελικά γράφω στίχους;
Ίσως γιατί δεν κλείνω αρκετά τα μάτια μου
ή γιατί χρειάζομαι περισσότερες βόλτες στην εξοχή.

Μ.Κ.