Όσες λύπες δε βαστώ,τις στέλνω στον ουρανό με απανωτά «ουφ!»
σα τα δαχτυλίδια καπνού που κάνουν οι θεριακλήδες.
Γίνονται σύννεφα ολοένα πιο βαριά.
Τα δάκρυα,
προσεκτικά τα κρατώ μέσα μου
για τις ανομβρίες της ψυχής μου,
τα πιο ατίθασα,
αρνούνται την αποταμίευση,
σιχαίνονται να παίζουν το ρόλο της καβάτζας.
(ποιος δεν το σιχαίνεται αυτό άλλωστε;)
Την οργή μου κάνω κεραυνό
που πρώτον θα κάψει εμένα.
Τα ουρλιαχτά μου άνεμο ορμητικό,
να παρασέρνει τα λόγια μου μακριά.
Όταν θα αρχίσει η βροχή
θα βγω να με ξεπλύνουν οι σταγόνες
να ξεχυθούνε λεύτερα τα δάκρυα από μέσα μου
(πάντα δραπετεύουν απ τις καβάτζες τα δάκρυα)
Η βροχή δεν νοιάζεται ποιος ή γιατί κλαίει
Το μόνο που θέλει, είναι να πέσει στη γη
Θα γίνω γη κι εγώ κάποια μέρα
Να με ποτίζουν οι βροχές
Να με πατάει κάποιος που θα κοιτάει ψηλά και θα λέει «ουφ!»
Μανόλης Κωνσταντάκης
0 Kommentare:
Δημοσίευση σχολίου