Είθισται την πανσέληνο κυρίως τη του θέρους
να είμεθα ρομαντικοί τόσον εις την διάθεσιν
όσον και στα υπόλοιπα όλα τα επιμέρους.
Αίφνης ο έρως μας πληρεί σώματα και καρδίας
και ανανταριαζόμαστε ομού στην σκέψιν
πιθανής, λαχταριστής και λάγνας συνουσίας.
Ώ πόσο ο πόθος ξεχειλά καυτός απ τα κορμιά μας
μόνο τον έρωτα ποθεί η δόλια η καρδιά μας.
Όμως αυτό είναι καλό και πολυαγαπημένο
αν βρίσκει ανταπόκριση αλλιώς, είναι χεσμένο.
Πόσο η δύστυχη καρδιά πάρα πολύ υποφέρει
που έμεινε ξεκάρφωτη με το πουλί στο χέρι;
Μπορεί να είναι και μουνί που στάζει από καύλα
αν είναι κάποιας δύστυχης το ίδιο με τον άντρα.
Τότε βοά σπαραχτικά το κλαψομούνιον άσμα
εις στίχους κλαψοπούτσιους
σε μολ πάντοτε κλίμακα
αυτή που όταν τη παίζουνε λυγίζουν τα σουραύλια.
Το αχ! και βαχ! επικρατεί με κιούπια ανυπερθέτως
σορόπια ανεπίδοτα πλαγίως και καθέτως.
Είναι λυρικοεπικόν εις αμανέ κυρίως
με κλάμα και επίθετα που πίπτουν αιφνιδίως.
Επικρατεί υπερβολή ανάλογη της καύλας
κι απαξιούν τα εδέσματα της πιο πλουσίας τάβλας.
Ο έρως τους, λυσσομανά και γίνοντ’ εκουσίως
ως τροβαδούροι τ’ Αστερίξ δεσμώτες ακουσίως.
Όμως το κλαψομούνικον το έχουν τραγουδήσει
κι εγώ κι εσύ και όλοι μας
κάποια στιγμή στη ζήση.
Ας είμαστε επιεικείς, μα δεν υπάρχει ανάγκη
τ’ αυτιά να μη βουλώνουμε
ως έκαμε κι ο Οδυσσεύς
σαν βρέθηκε στην έσχατη ανάγκη.
Διότι αι γλυκανάλαται ωδαί φέρνουν ναυτία
Και υποφέρουν άγρια τα δύστυχα τα ωτία.
Βατράχων τα κοάσματα γλυκύτερα φαντάζουν
από κλαψομουνιάσματα που αδίκως μας ταράζουν.
Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper
0 Kommentare:
Δημοσίευση σχολίου