Τα εμβόλια για τους ιούς είναι κάτι αντίστοιχο με τους όρκους και τις υποσχέσεις των ερωτευμένων στη κάψα από τις πρώτες καύλες.
Μόλις σβήσουν η καύλα κι ο έρωτας, σβήνουν κι οι όρκοι και οι υποσχέσεις. 
Στη καινούργια καύλα κι έρωτα, καινούργιοι όρκοι κι υποσχέσεις. Έτσι πάει.
Το ίδιο και με τους ιούς. 
Το εμβόλιο είναι για συγκεκριμένα στελέχη του ιού. Όταν μεταλλαχθεί, πρέπει να γίνει καινούργιο.
Έλα όμως που και ο έρωτας και ο ιός είναι ατάσθαλες κι απρόβλεπτες φύσεις. Κάνουν ό,τι γουστάρουν, όποτε το γουστάρουν κι όπως γουστάρουν.
Τί κοινά έχουν;
Και στα δύο αρρωσταίνεις.
Με τον ιό στην αρχή, με τον έρωτα στο τέλος.
Και τα δύο κολλάνε με την επαφή και τη συναναστροφή.
Πάντως προτιμώ τη καύλα του έρωτα. 
Είμαι χρόνιος ασθενής και το γουστάρω κι εγώ.
Τις ιώσεις δεν τις γουστάρω καθόλου.
Τώρα γιατί τα γράφω αυτά; 
Γιατί πάνω που είχα κλείσει τα ματάκια μου να ξεραθώ, αρχίσανε να κελαηδούν τα γαμημένα τα πουλάκια και ξύπνησα.
Όταν σκάσουν, ελπίζω σύντομα, θα κοιμηθώ ξανά.