Δεν γύρεψα ποτέ να μεγαλώσω,
μου ήταν παντελώς αδιάφορο και καταθλιπτικό,
όσο για το χρόνο που πέρναγε;
Είχα αιρετικές απόψεις για το χρόνο
και αυτός συμφώνησε μαζί μου.
Αρνήθηκα να ωριμάσω,
η ωρίμανση αποδείχτηκε πως ήταν η μάσκα της σήψης,
η εντροπία της ψυχής.
Ερωτεύομαι χαμόγελα και δάκρυα
είναι ο ήλιος κι η σελήνη μου
αν κάτι με κρατάει παιδί
είναι ο έρωτας
ο χθεσινός
ο τωρινός
ο αυριανός.
Κάποιες φορές έρχονται σύννεφα
η βροχή ξεπλένει τη πόλη,
εδώ που τα λέμε το χρειάζεται,
μπορεί να την μισούν ή να την λατρεύουν
(όσοι μεγάλωσαν σίγουρα δεν τη συμπαθούν).
Κάποτε πίστευα πως ζούμε στον κόσμο των ανθρώπων
τελικά ανακάλυψα πως ζούμε στον κόσμο των ωρίμων
γι αυτό και βλέπω γκρίζα χαμόγελα στα πρόσωπα.
Υπάρχει και ο μυστικός κόσμος αυτών που αρνήθηκαν την ωρίμανση.
Οι άλλοι δεν τον βλέπουν
(ευτυχώς)
οι μάσκες τους είναι πολύ αποτελεσματικές
στο να αμβλύνουν τις αισθήσεις.
Χα!
Πηδάμε από ταράτσα σε ταράτσα
με τη σφεντόνα στη κωλότσεπη.
Χα χα!
Μυρμηγκιάζουν στα πεζοδρόμια ή κάθονται απαθείς στο αιώνιο μποτιλιάρισμα των αμαξιών τους.
Χα χα χα!
Καταναλώνουν, αναθέτουν και προσεύχονται ή βλαστημάνε.
Ω, μα εμείς μωρό μου
είμαστε δυό πυγολαμπίδες
που κάνουν έρωτα το βράδυ στην άκρη του κύματος
Μέχρι το φως μας να σωθεί με μια τελευταία αναλαμπή.


Μ.Κ.