μελένιους βόστρυχους ο αέρας ανακατεύει
πώς εσκοτείνιασε η όμορφη θωριά σου!
σύννεφα μαύρα που συγκρούονται η ματιά σου.
Τρέμει το χείλι σου με λύσσα δαγκωμένο
μιά στάλα αίμα απ το πλάι αργοκυλάει
το δάκρυ γεύεσαι, ασυναίσθητα ένα φιλί θυμάσαι.
Μα τώρα εκείνος πάει,
χάθηκε για πάντα
και είν αυτό
η κρυφή λαβωματιά σου
μην τρέχεις άδικα να φύγεις,
μην τρέχεις άδικα να φύγεις,
θύμησες τόσες,
πάντα θα βρίσκονται μπροστά σου.
Πες μου ποιός έβγαλε τη χτένα απ τα μαλλιά σου.
Πες μου ποιός έβγαλε τη χτένα απ τα μαλλιά σου...
Πες μου ποιός έβγαλε τη χτένα απ τα μαλλιά σου.
Πες μου ποιός έβγαλε τη χτένα απ τα μαλλιά σου...
0 Kommentare:
Δημοσίευση σχολίου