Αυτό το είχα γράψει πέρσι, π.κ. (προ κοροναϊού):
"Το μόνο αντίδοτο στη σήψη και τη φθορά, ο έρωτας που επιμένει ν´ ανθίζει."
Τώρα ανθίζουν οι δρόμοι με τις μάσκες και ευωδιάζει το αντισηπτικό. Μας έφθειρε η σήψη του φόβου για την αρρώστια και πώς να φιλήσεις μάτια που δε βλέπονται, και πώς να γαμηθούν κορμιά που φοβούνται; Και φαντάζει το να διασχίσεις την πόλη κάτι σα ρώσικη ρουλέτα για πολλούς.
Μα τί αξίζει η ζωή τελικά χωρίς έρωτα;
Δε ξέρω, την απάντηση ας τη δώσει ο καθένας στον εαυτό του, όχι εδώ.
Έρωτας στα χρόνια της αρρώστιας λοιπόν.

Μ.Κ.