Το Εμείς δεν είναι τίποτα άλλο παρά πολλά Εγώ που είναι αλληλέγγυα

 

Στις πιο σκοτεινές ώρες, όταν όλα μοιάζουν χαμένα, όταν ετοιμάζεται να καταρρεύσει ο προσωπικός μας μικρόσμος, δεν χάνουμε τίποτα να πιστέψουμε στο αδύνατο, στις ελάχιστες πιθανότητες.
Δεν αναφέρομαι στην θρησκευτική πίστη, όχι.
Αναφέρομαι στις χαοτικές πολλαπλές και σύνθετες παραμέτρους και συνθήκες που αδυνατούμε συνήθως να δούμε.
Αυτό φυσικά χωρίς μοιρολατρία, αφού έχουμε εξαντλήσει κάθε μέσον, αφού ήδη έχουμε προσπαθήσει, και φαινομενικά έχουμε ήδη αποτύχει, τότε ας αφεθούμε στο άγνωστο κι όπου, όπως μας βγάλει. Ας μη χάνουμε ποτέ την ελπίδα για το αδύνατο. Ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί ποτέ. Συνεχίζουμε να προσπαθούμε, κάθε στιγμή.
Να γίνουμε μικρά φωτάκια στο σκοτάδι. Κι ας καούμε. Ίσως κάποιοι άλλοι δουν αυτά τα φωτάκια. Ίσως επιχειρήσουν αυτοί το αδύνατο. Όπως και νά ‘χει κερδίζουμε ή χάνουμε, συνεχίζουμε ή χανόμαστε, ανάλογα με το πόσο ενεργούμε ή μη, για το Εγώ ή για το Εμεις. Το Εμείς δεν είναι τίποτα άλλο παρά πολλά Εγώ που είναι αλληλέγγυα.
Φωτίζουμε λοιπόν τα σκοτάδια κι απλώνουμε να πιάσουμε τα χέρια των άλλων.