Είναι συνηθισμένη πια η πρακτική να παρκάρει η πλειοψηφία των οδηγών τα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια. Θες η έλλειψη χώρων στάθμευσης, θες το ότι βαριούνται ή δεν έχουν χρόνο να ψάξουν, καβαλάνε πεζοδρόμια και το θεωρούν και φυσιολογικό να το κάνουν. Στο κάτω κάτω πόσοι περπατάνε πια; Λίγοι σε σχέση με όσους κινούνται με τα αυτοκίνητα.
Άρα είναι η πλειοψηφία και η πλειοψηφία επιβάλλει είτε θεσμικά, είτε άτυπα το δικό της «θέλω». Δεν έχει και μεγάλη σημασία αν πολλοί ηλικιωμένοι, μικρά παιδιά, μάνες με μωρά στα καρότσια, άνθρωποι σε αναπηρικά αμαξίδια, τυφλοί ή άνθρωποι που απλώς επέλεξαν να μην οδηγούν ή δεν μπορούν για διάφορες αιτίες να οδηγήσουν, κινούνται πάνω στον ορισμένο γι’ αυτούς χώρο. Τα πεζοδρόμια.
Ας κάνουν το γύρο, ας πάνε από το δρόμο. Δεν υπάρχει ούτε χρόνος για χάσιμο, ούτε όρεξη για ψάξιμο. Ύστερα είναι και το άλλο που «δικαίως» κατ’ αυτόν θα πει ο οδηγός σαλταδόρος.
«Και που να το βάλω;»
Φυσικά αγνοεί ή επιλέγει να αγνοεί το γιατί δεν υπάρχουν χώροι επαρκείς για στάθμευση. Αγνοεί την τσιμεντοποίηση και την αστυφιλία των δεκαετιών του 1960 και 1970, αρχική έμπνευση του αλήστου μνήμης Καραμανλή του «Εθνάρχη» προς δήθεν εξυπηρέτηση των λαϊκών μαζών που ήθελαν φτηνή ιδιόκτητη κατοικία. Στην πραγματικότητα αυτοί που ωφελήθηκαν ήταν οι εργολάβοι και μόνο. Έχτισαν τις πιλοτές, μετατρέποντας την Αθήνα αλλά και τις υπόλοιπες πόλεις που έσπευσαν να την μιμηθούν για να μην υστερήσουν, σε κόλαση τσιμέντου και ταλαιπωρίας.
Φυσικά αγνοεί ηθελημένα και ο ίδιος και αυτό που λέμε πολιτεία πως το αυτοκίνητο είναι μία μπίζνα πολλών δισεκατομμυρίων.
Φυσικά επίσης αγνοεί το αίτημα κάποιων για άρτια και ολοκληρωμένη συχνή δημόσια συγκοινωνία, ώστε να μην χρειάζεται το Ι.Χ. Γιατί πώς να το κάνουμε! Το αυτοκίνητο είναι και αυτό χαρακτηριστικό γνώρισμα κοινωνικής θέσης και τάξης, πέρα από είδος πρώτης ανάγκης, ακριβώς επειδή τα παραπάνω αγνοήθηκαν συστηματικά.
Οπότε, το βάζει όπου βρει πρόχειρα, όπου βολεύει. Και μάλιστα πολλές το απαιτεί ως αναφαίρετο του δικαίωμα. Αν του μιλήσεις, το πιθανότερο είναι να αγανακτήσει και να κάνει την ερώτηση-έμβλημα:
«Και που να το βάλω;»
Υπάρχει όμως η προσήκουσα απάντηση στο κάθε βλήμα που θα κάνει την ερώτηση αυτή. Η ορθή απάντηση στην ερώτηση «και που να το βάλω το αμάξι ρε φίλε;», στον κάθε ανάγωγο γαμώσπιτο που σου έχει κορνάρει πριν, ενώ περπατάς στο πεζοδρόμιο, είναι:
«Στον τρυφερό πατούλη σου ουτιδανέ και τρυφηλέ σταρχιδιστή μου!».

Μ.Κ.