Τα μυστικά μου κράτησα πολύ καλά κρυμμένα
Αν σου τα πω πολύ θα σε τρομάξουν
Καθρέφτη θραύσματα από μένα κι από σένα
Αν ζωντανέψουν ίσως και να μας κατασπαράξουν

Έτσι τα χείλη έραψα με μιά χρυσή βελόνα
με της Σιωπής βαρύ μαλαματένιο νήμα
Έχτισα τη ψυχή μου σ΄ ένα μνήμα
Όπου οι νεκροί θα τραγουδούν αιώνια

Θλίψης τραγούδι πάντα ίδιο, μαγεμένο
Ζητούν να λάβουν σάρκα και οστά
Αν ζωντανέψουν ό,τι κράτησα κρυμμένο;
Καθρέφτη θραύσματα που καίνε σα φωτιά

Έτσι τα χείλη έραψα με μιά χρυσή βελόνα
με της Σιωπής βαρύ μαλαματένιο νήμα
Έχτισα τη ψυχή μου σ΄ ένα μνήμα
Όπου οι νεκροί θα τραγουδούν αιώνια

Σαν έρθει η ώρα να ενώσω τα κομμάτια
Να σμίξω μ΄ ό,τι κείτεται νεκρό
Τότε ίσως δεις του Καθρέφτη τα σημάδια
Και καταλάβεις το Μεγάλο Μυστικό

Μόνοι γεννιόμαστε, πεθαίνουμε μόνοι
και κάπου εκεί ανάμεσα στα δυό
Αν τις ζωές μας το κάρμα τις ενώνει
Ίσως λάβουμε ή δώσουμε, ένα και μόνο “σ’ αγαπώ”

Μα δεν υπάρχει πιο απατηλό απ' την ελπίδα
Σαν σου κρατάει της ζωής σου το τιμόνι
Πάντα θα έχεις στο μάτι μιάν ακίδα
που τη καρδιά όσο ζεις θα τη πληγώνει

Έτσι τα χείλη έραψα με μιά χρυσή βελόνα
με της Σιωπής βαρύ μαλαματένιο νήμα
Έχτισα τη ψυχή μου σ΄ ένα μνήμα
Όπου οι νεκροί θα τραγουδούν αιώνια


Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper.