Ο πιο πιστός για χρόνια κι ο πιο άσπονδος φίλος,
αυτός που πάντα με πρόδινε
αυτός που πάντα με παρηγορούσε
ήταν το αλκοόλ.
Οι συμβουλές του ήταν οι χειρότερες.
Τόσο αγαπητός ο ψίθυρος στ αυτιά μου.
Πάθος ανήκεστα σταθερό.
Ερωμένη πιστή στην απιστία της.
Σχεδόν αίσθηση έκρηξης κι ανυπαρξίας.
Χρόνια πρόβα θανάτου.
Κι ας νόμιζα πως ξορκίζει το κακό,
ξέρω πια
πως το κακό εντός μου ήταν.
Να με πιλατεύει με γαλιφιές και γινάτι.
Να με πιλατεύω με γαλιφιές και γινάτι.
Νόμιζα ότι το είχα ανάγκη.
Ψέματα, αυτά ναι, τα είχα ανάγκη.
Νόμιζα ότι έτσι γράφω στίχους
μα απλώς τη ζωή μου που έφευγε
θλιβερά αράδιαζα.
Η τέχνη είναι να ζεις.
Η τέχνη είναι να είσαι άνθρωπος.
Γι αυτό παλεύω.
Έστω κι έτσι.
Ας πίνουν όσοι μπορούν.
Όσοι δεν τους εξουσιάζει.
Τουλάχιστον θα τελειώσουν οι μέρες μου
με μιά σκλαβιά λιγότερη.
Ευχαριστώ, δεν θα πάρω άλλο.
Ας είμαστε παρέα, έστω κι έτσι.


Μ.Κ.