Η βάρδια κόντευε να τελειώσει, το ήξερε χωρίς να χρειάζεται να κοιτάξει το ρολόι του. Τόσα χρόνια εκεί κάτω, ήταν αρκετά για να μπορεί να υπολογίζει το χρόνο. Δίπλα του δούλευε ο Δ., μεθοδικά, απορροφημένος στο να αποκαταστήσει τη βλάβη στα κυκλώματα του κόμβου. Στα αυτιά του είχε ακουστικά για να ακούει την αγαπημένη του μουσική. Τον βοηθούσε να συγκεντρώνεται μέσα στο χαοτικό συνονθύλευμα θορύβων, σκοταδιού και αναλαμπών στο ατελείωτο σύμπλεγμα σηράγγων, βαράθρων, χασμάτων και αιθουσών του ορυχείου. Τον συμπαθούσε τον Δ. κατά κάποιο τρόπο, τον είχε υπό την προστασία του. Ικανός τεχνίτης στο αντικείμενο του, λίγο αδέξιος στις κινήσεις του σε όλα τα υπόλοιπα, εύθυμος άνθρωπος, πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα, ήταν αυτό που θα έλεγε κάποιος, ένα μεγάλο παιδί.
Κάτω από το σημείο που βρίσκονταν οι δύο τους, εργαζόταν η υπόλοιπη ομάδα. Έξι άνθρωποι συνολικά, οι οποίοι προσπαθούσαν από την αρχή της βάρδιας τους να ξεμπλοκάρουν τις γραμμές και να επιδιορθώσουν τις ράγες στο σημείο που είχε προκαλέσει βλάβες η χτεσινή απρόβλεπτη κατολίσθηση.
Ο ίδιος, ο Τ., ήταν ο επικεφαλής της ομάδας. Είχε την ευθύνη να τους συντονίζει ώστε να γίνεται σωστά το έργο που αναλάμβαναν και να τους οδηγεί με ασφάλεια σώους στην επιφάνεια, αρκετές εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω.
Ο Τ. σταμάτησε λίγο αυτό που έκανε για να κοιτάξει με την βοήθεια του προβολέα της στολής του, τους υπόλοιπους, πενήντα μέτρα πιο κάτω και περίπου εκατό πιο πέρα από εκείνον. Δούλευαν πυρετωδώς, απορροφημένοι από το δύσκολο και κοπιαστικό έργο τους. όπως έστρεψε το κεφάλι του τυχαία, προς την αντίθετη από αυτούς κατεύθυνση, είδε κάτι που τον έκανε να παγώσει από τρόμο.
Από την αντίθετη με το υπόλοιπο συνεργείο πλευρά, κατηφόριζε με μεγάλη ταχύτητα, ανεξέλεγκτο ένα βαγονέτο φορτωμένο μετάλλευμα. Η ομάδα δεν το είχε αντιληφθεί ακόμα, αλλά και να το έβλεπε, δεν είχε τρόπο και δρόμο διαφυγής. Ή θα τους συνέθλιβε στα βράχια της κατολίσθησης, ή θα έπρεπε να κάνουν βουτιά στο κενό από κάτω τους στο βάραθρο.
Ένας τρόπος υπήρχε μόνο να σωθούν οι έξι.
Κάτι να εξέτρεπε από τις ράγες το βαγονέτο.
Χρόνος δεν υπήρχε, δευτερόλεπτα απέμεναν, ούτε και κάποιο αντικείμενο τόσο μεγάλο, που αν έπεφτε στις ράγες θα το εκτροχίαζε.
Με μία κίνηση, έσπρωξε τον δύστυχο Δ. στο κενό.
Η έκφραση απορίας, παράπονου και απόλυτου τρόμου στο πρόσωπο του καθώς έπεφτε, θα τον στοίχειωναν για πάντα. Ο Δ. μαζί με την στολή του και τον εξοπλισμό του, ζύγιζε περί τα εκατόν πενήντα κιλά. Έσκασε με έναν υπόκωφο γδούπο ακριβώς πάνω στις ράγες πενήντα μέτρα πιο κάτω, λίγα μέτρα πριν φτάσει με φόρα το βαγονέτο και προσκρούσει πάνω του. Το σώμα του δύστυχου Δ. διαμελίστηκε, ήταν όμως αρκετό για να εκτροχιάσει το βαγονέτο φονιά στο βάραθρο.
Οι υπόλοιποι της ομάδας γύρισαν ξαφνιασμένοι από τον ορυμαγδό του βαγονέτου και του μεταλλεύματος στα βράχια. Δεν είχαν ακόμα συνειδητοποιήσει το δράμα που είχε εκτυλιχτεί πίσω από τις πλάτες τους, ούτε τον βέβαιο θάνατο από τον οποίο είχαν μόλις γλιτώσει.
Ο Τ. κόντευε να καταρρεύσει, δεν θα άφηνε όμως αυτό να συμβεί, παρά μόνο όταν θα είχε οδηγήσει τους υπόλοιπους στην επιφάνεια. Είχε την ευθύνη τους.
Θα μπορούσε αντί να ρίξει τον Δ. να πέσει ο ίδιος, ήταν εξάλλου πιο μεγαλόσωμος και βαρύς. Ήταν η πρώτη του σκέψη αυτή και τώρα ευχόταν να το είχε κάνει. Ποιος όμως θα μπορούσε να πάρει ξανά την ίδια απόφαση για την ομάδα αν έπεφτε αυτός;
Πήρε ανάσα, εισπνοή, εκπνοή.
Θα κατέρρεε όταν έπρεπε.
Εισπνοή…
Εκπνοή…
Μανόλης Κωνσταντάκης
0 Kommentare:
Δημοσίευση σχολίου