Σ ΕΝΑ ΚΑΠΗΛΕΙΟ

 

Σε ένα καπηλειό απ τα παλιά,
μου είπε ένας γερο ναυτικός το μυστικό του.
"Να μην ποθήσεις γιε μου γυναίκα ξωτικιά
και σε φιλί γοργόνας πίστη να μη δώσεις".

Φτηνό κρασί αν πιείς,
από κακό μεθύσι ίσως ζήσεις.
Μα από κάλπικη αγάπη σαν πιαστείς
είναι μονόδρομος πως θε να μαρτυρήσεις.

Κατάρα που δεν έχει γυρισμό
να αγαπάς αυτή που σε προδίνει,
να σου χαρίζει μιά στο τόσο ένα φιλί
μα κάθε νύχτα σ άλλους το κορμί της να το δίνει.

Άγρια τρέλα σου σαπίζει το μυαλό
κι η ζήλια τη ψυχή τη κατατρώει
βάζει ο νους σου ολοένα το κακό
άρρωστος έρωτας που κλαίει σε μοιρολόι.

Έτσι πριν χρόνια μπάρκαρα κι εγώ
από αγάπη ψεύτικη για να γλιτώσω
τα κύματα θαρούσα πως θα παίρναν το καημό,
γελάστηκα πικρά πριν μετανιώσω.

Σε κάθε πόρτο και σε κάθε καπηλειό,
γύρευα πάντα μιά γυναίκα να της μοιάζει,
πότε φτηνό κρεβάτι, πότε ακριβό,
μα σαν τελείωνα πάντα μ αναφιλητό,
με στοίχειωνε καδένα το δικό της το μαράζι.

Όσα ζητούσαν πλήρωνα σκυφτός
μη δουν τα δάκρυα στα μάτια να κυλάνε,
μ αυτές καταλαβαίναν δυστυχώς
κι άλλες με περιφρόνηση κι άλλες με συμπόνοια
μου χάριζαν χαμόγελο μισό, πριν σ άλλου το κρεβάτι πάνε.

Περνούσανε τα χρόνια έτσι δα,
από λιμάνι σε λιμάνι
κι από μεθύσι σε κρεβάτι
δίχως λύτρωση, δίχως χαρά.

Μονάχα μιά μελαχρινή στο Πορτ Ω Πρενς
μ αγκάλιασε και ρώτησε η αγάπη μου πως μοιάζει.
Ίδια γοργόνα, ίδια ξωτικιά,
μα πέτρα η καρδιά της, αγάπη δε βαστά
κι ο έρωτας κι η ομορφιά είναι τα όπλα της
τους άντρες να πονάει και να σφάζει.

-Κάποιος τη πόνεσε κι εκείνη πιο παλιά
κάποιος τη πρόδωσε και πέτρωσε η ψυχή της
κι έγινε άδικη εκδικήτρια γιατί,
έτσι θρηνεί τον έρωτα που έχασε κι έγινε το φαρμάκι στη πληγή της.

Αυτό μου είπε κείνο το βράδυ η μελαχρινή,
έτσι όπως έκλαιγα μέσα στην αγκαλιά της
κι αρνήθηκε να πάρει πληρωμή
για το κρεβάτι και την ανθρωπιά της.

Έφυγε ήσυχα χωρίς χαμόγελο μετά,
μα είδα ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού της να κυλάει,
ποιός ξέρει άραγε τι θυμήθηκε κι αυτή;
Ποιόν έρωτα χαμένο η καρδιά της λαχταράει.

Όλα ετούτα μου τα είπε ένας γερο ναυτικός,
σε ένα καπηλειό σαν πίναμε παρέα.
Μη με ρωτάτε γιατί βρέθηκα εκεί.
Είναι η ζωή μυστήρια μοιραία.

Μ.Κ.