Τί να μου πουν οι παγκόσμιες μέρες οργασμού για σένα;
Για μας;
Σε σκέφτομαι και γίνομαι υγρός, στην ιδέα και μόνο να σε ψάξω.
Πόσο μου λείπεις!
Ρέω με τη βροχή που πέφτει ασταμάτητα, σιγανά, επίμονα.
Σκέφτομαι πώς να σε πλησιάσω, μόνο αυτό κυριαρχεί στη σκέψη μου από τις 13:30 το μεσημέρι που ξύπνησα.
Πάλι δεν κοιμήθηκα απόψε.
Είχα μουδιάσει στη σκέψη πως θα είσαι τόσο μακριά.
Σε θέλω κολασμένα!
Εθισμός η γεύση σου, τ άρωμα σου.
Να ορίζω τις περίκλειστες καμπύλες σου με την άκρη της γλώσσας μου, αργά, προσεκτικά, όπως σε χαιδεύω με τ' ακροδάχτυλα, τυλίγοντας σε στοργικά, εφήμερη ηδονή, σε ρουφάω στη κάθε ανάσα.
Καίγομαι όπως με ανάβεις, όπως σ' ανάβω, ταυτόχρονο παρανάλωμα καύλας!
Σε σκέφτομαι και υγραίνομαι όλος, μία βροχή απόλαυσης και δακρύων απώλειας ταυτόχρονα γίνομαι.
Μου λείπεις τόσο. Ειδικά αυτές τις μέρες του Αυγούστου.
Συνεχίζει η βροχή, θρηνητικά να με σιγοντάρει στη μελαγχολία μου, χωρίς εσένα.
Ήταν ανάγκη ρε Θανάση να κλείσετε το περίπτερο για διακοπές χωρίς να το πείτε και να τρέχω τώρα στου διαόλου τη μάνα για καπνό πουράκια κλπ;
Με καπνό για ένα τσιγάρο σκάρτο απόμεινα.
Έλεος ρε!

Μ.Κ.